Макрон ќе остане претседател по предвремените парламентарни избори на 30 јуни и 7 јули, кои ги свика откако Националниот собир (РН) на Ле Пен го победи на европските избори, но можеби ќе треба да ја дели власта со своите противници.
Францускиот претседател претрпе тежок пораз на европските избори од лидерката на екстремната десница Марин Ле Пен, чија победа ги зголемува нејзините шанси на претседателските избори во 2027 година.
Партијата на Марин Ле Пен освои околу 32 отсто од гласовите на европските избори на 9 јуни, десет отсто повеќе од претходните европски избори во 2019 година и 17 отсто повеќе од партијата на Макрон.
„Кога станува збор за изборот на премиер, претседателот сфати дека нема многу избор, бидејќи Жордан Бардел ќе има мандат од францускиот народ“, изјави Ле Пен за регионалниот весник Ле Телеграм брест, зборувајќи за тоа кој нејзината партија го гледа на чело на владата.
Анкетите постојано покажуваат дека антиимигрантската, евроскептична РН има комотно мнозинство гласачи, со левичарската коалиција на второ место, а центристите на Макрон на трето.
Сепак, не се знае дали РН може да освои апсолутно мнозинство од 289 места во Националното собрание. Најновата анкета на Ифоп во средата покажа дека РН и нејзините сојузници ќе освојат меѓу 220 и 260 места.
Заменик-министерот за надворешни работи Жан-Ноел Баро изјави за телевизискиот канал ТФ1 дека е „арогантно што Марин Ле Пен мисли дека РН веќе победила на изборите“.
Мандатот на Макрон трае до 2027 година и не може да биде истиснат. По војната, Франција имаше три периоди на „кохабитација“, кога претседателот и владата беа од спротивставени политички табори.
Ле Пен предвидува дека на Макрон ќе му биде непријатно во кохабитација, навестувајќи дека може предвреме да ја напушти функцијата.
„Не знам каква ќе биде неговата реакција. Со оглед на неговата ароганција, до кога ќе трпи?“ се запраша Ле Пен.
Макрон во неколку наврати изјави дека ќе остане претседател до 2027 година, без оглед на исходот од изборите.
Во случај на кохабитација, францускиот устав му дава на претседателот широки овластувања за надворешната политика и одбраната, додека премиерот и кабинетот имаат водечка улога во внатрешните работи, вклучително и економијата.
Но, Ле Пен верува дека Бардел како премиер може да го намали просторот за маневрирање на Макрон и тврди дека позицијата на претседателот на чело на армијата е почесна и дека премиерот контролира како и на што се трошат парите.
„Жордан нема намера да се кара со Макрон, но јасно стави до знаење кои се неговите црвени линии. Претседателот нема да може да испрати војници во Украина“, рече Ле Пен.
Министерот за одбрана Себастиен Лекорну, кој ја обвинува РН дека постојано ја менува својата позиција за Украина, возврати тврдејќи дека „уставот не е почесен“, цитирајќи го говорот на претседателот Шарл де Гол од 1962 година за големите овластувања на шефот на државата.
Во февруари, Макрон предизвика вистинска дипломатска бура кога рече дека Западот не треба да ја исклучи можноста за испраќање свои војници во Украина за да помогнат во војната против Русија. САД и клучните европски сојузници рекоа дека не планираат да испраќаат свои војници на украинското бојно поле.
Поради историјата на расизмот и антисемитизмот, РН важеше за токсична партија, но во последниве години, Ле Пен и Бардела целосно го променија нејзиниот имиџ.
Дуото се позиционираше како застапник на работничката класа и промовира политики како што се намалувањето на старосната граница за пензионирање, иако напушти некои од своите „поскапи“ предлози за да ја олесни загриженоста за економската компетентност.
„Луѓето треба да престанат да мислат дека ако победиме, светот ќе заврши. Ние сме разумни луѓе“, рече Ле Пен.
Партијата останува силно антиимигрантска и нејзините политики вклучуваат намалување или елиминирање на социјалната помош и здравствената заштита за имигрантите. РН, исто така, се противи на автоматското доделување државјанство на деца родени во Франција, чии родители се родени во странство.
Ле Пен ја претставува имиграцијата не само како културна закана за она што таа го смета за автентични француски вредности, туку и како економски товар што нацијата не може да си го дозволи.
„Имиграцијата е како слон во фабрика за стакло. Не знаеме колку чини“, е една од забелешките на Марин Ле Пен како одговор на прашањето на Телеграм за тоа како владата на РН би му пристапила на проблемот со преоптоварувањето на јавните финансии.
