Германските вооружени сили се луди. Прислушуваниот од Москва 38-минутен разговор меѓу шефот на Луфтвафе и високи германски офицери за испраќање крстосувачки ракети таурус во Украина укажува дека слабее волјата на НАТО да не се ескалира сегашната војна. Разговорот, кој наводно се одвивал на нешифрирана платформа, е таен како тинејџерски групен чет. Тоа ги поткрепи тврдењата на Владимир Путин дека ова е војна на Западот против Русија, а Украина е само посредник.
Легитимната цел на Западот во Украина е да помогне да се спречи обидот на Путин да ја собори избраната влада во Киев. Тоа беше постигнато за неколку месеци, благодарение на украинската армија, со логистичка поддршка на Западот. НАТО во ниту еден момент не ризикуваше да падне во излитената замка на многу претходни европски војни, непромислено ескалирање на локалниот конфликт во континентален.
Меѓутоа, додека конфликтот во Украина влегуваше во предвидливиот ќор-сокак, стратегијата на НАТО ја загуби доследноста. Ова е моментот кога ваквите војни излегуваат од контрола. Веќе две години западните лидери ги полираа своите мачо-имиџи дома со тоа што го посетуваа и го храбреа претседателот Володимир Зеленски да оствари апсолутна победа со нивна помош. Тоа беше омиленото ветување на Борис Џонсон, сѐ додека неговите гласачи само плаќаа за тоа, без да умираат. Францускиот претседател Емануел Макрон барем предложи испраќање војници.
Подеднакво предвидливо беше дека комплетната победа никогаш не беше многу веројатна. Ова значи дека во одреден момент ќе се појават сомнежи. Јенс Столтенберг, генералниот секретар на НАТО, сега изјавува дека мора „да останеме на патот“, без да каже што точно значи тоа. Германските генерали можеби сакаат ескалација, но нивниот канцелар Олаф Шолц е претпазлив. Таков е и голем дел од американското јавно мислење, додека државниот секретар Ентони Блинкен само вели дека Западот мора да се погрижи руската војна „да продолжи да биде стратегиски неуспех“.
Москва во војна секогаш може да игра на долги патеки. Колку и да звучеше ужасно тогаш, премолчаниот договор во пролетта 2022 година за враќање на некоја верзија – која било – на границата пред февруари 2022 ќе имаше смисла. Наместо тоа, Украина сега уште повеќе изгледа како некаков НАТО-платеник на западните генерали, кои сакаат да ги зголемат воените буџети и повторно да ги доживеат студеновоените игри од својата младост. Цената ја плаќаат нивните даночни обврзници и украинските младинци.
Западна Европа нема видлив интерес да ја ескалира војната во Украина преку размена на ракети со долг дострел. Иако треба да ја одржува логистичката поддршка за украинските сили, таа нема стратегиски интерес во желбата на Киев да ја истисне Русија од мнозинско русофонските области Крим или Донбас. Нејзиниот интерес е ревносно да бара брзо решение и да почне со реконструкција на Украина.
Што се однесува на „меките“ санкции на Западот против Русија, тие мизерно пропаднаа и притоа ја нарушија глобалната трговска економија. Санкциите им се омилено средство на западните дипломати и аналитички институти. Тие можеби и повредија некого – особено британските енергетски потрошувачи – но не ја опустошија руската економија ниту го премислија Путин. Оваа година се очекува стапката на раст на Русија да ја надмине британската.
Требаше да научиме нешто од грубата невештост на западните воени интервенции во изминатиот четврт век. Очигледно не е така.
