Тоа – грубо кажано – е прашањето што се поставува во кабинетите низ цела Европа, додека францускиот претседател се загрева за својата нова улога како главен европски противник на Владимир Путин.
Одредени земји – Балтикот, Полска – го поздравуваат очигледното наклонување на претседателот Макрон кон нивната „реална“ процена на заканата од Москва.
Други – особено германскиот канцелар Олаф Шолц – се вознемирени од овој новооткриен va-t-en-guerre воинствен француски дух.
Сите се збунети и несигурни. Колку е искрен новиот став на Макрон? Дали неговото неодамнешно одбивање да ја исклучи можноста за испраќање војници во Украина е само уште едно од неговите изненадувања – доказ за неговата ненаситна потреба да се прави дипломатски важен?
И колкав дел од неговиот нов став е чиста политика?
Се ближат европските избори, а екстремната десница на Марин ле Пен и Џордан Бардела се чини дека ќе ги победи макронитите.
Значи, дали Емануел Макрон ја користи Украина за да создаде расцеп помеѓу неговата страна и опозицијата, поставувајќи контраст помеѓу неговата сопствена луцидна воинственост и нејасното соучесништво на Ле Пен со Москва во минатото?
Во интервју во живо на француската телевизија во четвртокот вечерта, претседателот индиректно призна дека се поставуваат овие критични прашања.
Но на вистински макроновски начин, тој тргна не да смирува, туку да брани. Далеку од тоа дека го стивнува својот новооткриен алармизам, објасни тој.
Ни оддалеку засрамен поради своето „преобразување“ од гулаб во јастреб, ставот на претседателот беше дека едното неизбежно мора да му претходи на другото.
Дури откако ќе се исцрпат сите напори за контакт со противникот, тврди тој, можно е да се каже дефинитивно дека тој противник е тотално неприфатлив.
Понатаму – во вториот дел од неговото самооправдување – тој тврдеше дека Русите сега ја кренале својата агресија на сосема ново ниво.
Кремљ, рече тој, во последниве месеци има „забележливо потврдокорни ставови“ – руската економија е во состојба на постојана милитаризираност; се засилува репресијата врз внатрешната опозиција; ескалираат сајбер-нападите врз Франција и други земји.
Со оглед на тоа што Украина изгледа сè позагрозена, а Соединетите Држави повеќе не се сигурни како сојузник, Европа влегува во нов свет, рече тој: „Свет во кој всушност се случува она што мислевме дека е незамисливо“.
Затоа, според новата макроновска доктрина, Франција и Европа требало да се подготват за sursaut – ментален скок од пријатната сигурност на ерата на умирање во суровата реалност на новата ера.
Со смислено черчиловски тонови, тој верува дека за да се зачува мирот, Европа треба да биде подготвена за војна.
Како и секогаш со Емануел Макрон, логиката е беспрекорна; аргументите нескршливи.
Но како и секогаш со Емануел Макрон, тука е и прашањето: тој може да убеди, но дали може да натера на акција?
Затоа што постојаниот проблем на шефот на француската држава не е, очигледно, недостигот од интелигенција – туку способноста да ја претвори таа брилијантност во еден поинаков талент: лидерство. Капацитет да ги натерате другите да ве следат.
А за ова прашање ни оддалеку не е јасно дали другите ќе послушаат.
Најеклатантен знак е раздорот меѓу францускиот лидер и човекот за кој се претпоставува дека е негов најблизок сојузник во Европа, Германецот Олаф Шолц.
Во традиционален француско-германски стил, двете страни сега јавно се смируваат и зачекоруваат на задолжителниот заеднички фронт. Оттука и посетата на Макрон на Берлин во петокот.
Но ги нема тие машки прегратки што може да го прикријат фундаменталниот раздор: Франција ја обвини Германија дека заостанува со помошта за Украина и дека намерно се прави слепа во однос на трајноста на американскиот безбедносен чадор; Германија ја обвинува Франција за непромислена воинственост, лицемерство (нејзините испораки на оружје се всушност многу помали од оние на Германија) и макроновско перчење.
Но и дома, поддршката за Емануел Макрон за Украина е помека отколку што тој сака да мисли.
Анкетите покажуваат дека големо мнозинство – околу 68% – се против неговиот став за испраќање западни војници. Поопшто, иако повеќето луѓе јасно се против Русија, анкетната компанија Ифоп рече дека има „сѐ поголема ерозија на поддршката за украинската кауза“.
И ако навистина постои изборен поттекст за неговиот нов тврд став кон Москва – со цел да ги разоткрие нејаснотиите кај крајната десница – тогаш се чини дека тоа не функционира. Истражувањата на јавното мислење покажуваат дека поддршката за Националниот собир на Ле Пен само се засилува.
Претворајќи се во главен европски антипомирувач, претседателот Макрон уште еднаш обележува нови територии.
Тој го презема водството и ги тера Европејците добро да размислат за својата безбедност и за жртвите што наскоро може да станат неопходни.
Сето ова без сомнение е добредојдено.
Неговиот проблем е што премногу луѓе реагираат лошо на него.
Тие се навредени од неговата самодоверба и чувствуваат дека тој премногу лесно го меша она што е добро за Европа и за светот со она што всушност е добро за Франција – или за него.
