Постот на фејсбук на поранешниот полициски генерал Стојанче Ангелов го пренесуваме во целост:
„Со комуникето број 4 од 23 јануари 2001 година, издадено ден по вооружениот напад врз ПС Теарце во кој еден полицаец загина, а тројца беа ранети, УЧК побара од ‘славомакедонците’ да ги напуштат вековните албански огништа.
Наместо повлекување, ние, припадниците на македонските безбедносни сили со наредба на тогашниот државен врв, тргнавме во напад. Војувавме насекаде каде што имавме наредба да војуваме, победивме секаде каде што имавме наредба да војуваме, ја одбранивме нашата татковина Македонија не дозволувајќи да биде отцепена ниту педа македонска земја.
Откако раководството на УЧК увиде дека не можат да се спротивстават на надмоќните македонски безбедносни сили, ја сменија стратегијата, а со тоа и реториката, и наместо борба за територија преку ослободување на ‘вековните албански огништа’, почнаа да зборуваат за борба за ‘човекови права’. На тој начин, преку ноќ, од убијци и разбојници, како што ги нарекуваше тогашниот генерален секретар на НАТО Џорџ Робертсон, станаа борци за човекови права.
Војната од 2001-та имаше неприроден крај. На 13 август 2001-та, под силен меѓународен притисок, беше потпишан Охридскиот рамковен моровен договор. Ние, припадниците на македонските безбедносни сили победивме, изгубија политичарите.
Но, колку тоа и да не ни се допаѓаше на повеќето од нас Македонците, на крајот излезе дека најверојатно така било подобро бидејки во спротивно меѓуетничкото крвопролевање, а со тоа и лудило, ќе добиеше невидени размери, карактеристични за војните на Балканот. Меѓуетничката омраза ќе нарастеше до невидени размери после што ќе беше многу тешко Македонците и Албанците да живеат во заедничка функционална држава.
Но тоа не значи дека денес, 22 години подоцна, кога процесот на меѓуетничко помирување е во напредна фаза, треба да дозволиме на некои мали субјекти од албанскиот политички блок постојано да ни се качуваат на глава само за да освојат глас повеќе кај шовинистичкиот и сепаратистички дел од албанското гласачко тело кој, за воља на вистината, денес е минорен, но бааѓи гласен.
Секој добро информиран граѓанин знае дека со влезот во НАТО границите на ова парче македонска земја на кое е формирана и функционира македонска држава, се обезбедени трајно. Во случај на каков било бунт или напад од внатре, дури и да е поддржан од соседна земја, припадниците на македонските вооружени сили ќе се справат брзо и ефикасно. Секако, за одбрана на Македонија државата може да смета и на повеќето бранители од 2001-та, кои иако разочарани и гневни од односот на сите државни раководства од 2001-та па до денес, сепак ќе бидат тука, на браникот на татковината, Македонија.
Нам не ни треба НАТО да не брани од внатрешен вооружен напад. Нам ни е доволно НАТО да не нѐ ограничува и да нѐ остави на раат. Ние сами ќе си ја завршиме нашата домашна, патриотска обврска за одбрана на татковината, Македонија.
Сепак, за крај, јас верувам во Македонија како заедничка држава на Македонците и сите останати делови од народи кои живеат во неа. Македонија е наша заедничка држава, наша заедничка татковина. Затоа сите заедно да се бориме за неа и да не дозволиме злоупотреба на меѓуетничките односи заради ситни дневно политички цели“.
