Во репортажата на една грчка телевизија се вели дека професорката Јоаниду својот став го изнела пред членовите на комисијата формирана според Преспанскиот договор за историски, образовни и археолошки прашања, односно заедничката македонско – грчка комисија, практично наменета за проверка и измена на содржините во учебниците во Македонија и Грција.
„Толерираме илјадници работи во името на нашата страшна татковина, меѓу кои и една таканаречена фантазија која вели дека Егејска Македонија отсекогаш била грчка и дека ќе остане грчка. Фантазијата која е наметната во јавноста, изолацијата што се чувствува, наспроти вистината што ја кажуваат научниците, навистина е неприфатлива“ , изјавила професорката Александра Јоаниду.
Во репортажата на грчката телевиија се наведува дека Александра Јоаниду е една од седумте члена во комисијата составена од грчката влада „за да ги проверат македонските учебници ( „учебниците во Скопје“) за можни територијални претензии спрема Грција. Но тоа што таа и самата се сомнева во грцизмот во Егејска Македонија и тоа и јавно го истакнува, во Грција предизвикува реакции дека со тоа „ им дава значење на тврдењата на Скопје, кои во учебниците пишуваат дека Македонците се посебен народ, со свој јазик“.
Александра Јоаниду е една од седумте члена во грчкиот дел на заедничката образовно-историска комисија, меѓу Македонија и Грција, формирана како обврска од Преспанскиот договор, наводно за усогласување на историските содржини во македонските и во грчките учебници. За разлика од работата на соодветната комисија што Македонија ја има и со Бугарија, која преку анекс-протоколот влезе и во преговарачката рамка на ЕУ за земјава, работата на историско-образовната комисија со Грција се одвива некако молчаливо, без поголеми одгласи и во македонската јавност.
Александра Јоаниду е доктор на науки, универзитетска професорка и преведувачка од Грција. Од 1984 до 1992 година студирала славистика (руска и полска литература и бугарска лингвистика) во Хајделберг, Германија. Авторка е, меѓу другото, на публикации за руската и компаративната литература и словенските дијалекти на Балканот. Превела повеќе книги од германски, руски, полски и од македонски на грчки јазик, меѓу кои и „Прашања за поетиката на Достоевски“ на Михаил Бахтин, како и дела од неколку писатели (Владимир Маканин, Виктор Пелевин, Људмила Улицкаја, Павел Кохут, Чеслав Милош). Во 2009 година ја добила Националната награда за нејзината книга „Случајот Кулофакос“. Нејзините најнови истражувања се фокусираат на проблемите на замолкнувањето и самоцензура во академската област.
Ј.П.
