Веќе одамна вели поетот –
во бестрага тргнал светот
а со него и ние сите до еден
згора карта да си купи мора секој беден
возот за апокалипсата на време да го фати
оти огнот пеколен треба добро да се плати
чунки изработка е тоа од најдобар квалитет
вистински увозен странски раритет –
ако сакате да знаете како им оди на банките
погледнете ги добро под око странките
бразди по врат и чело под прстите кал
во кондиција значи е странскиот капитал
Но сега тишина: капиталот треба да се концентрира
ниту еден жолт елек да не го изнервира
со возот е неопходно внимателно да се маневрира
оти патот до бестрага не е лесен
најпрв стига таму оној што е чесен
патниците се сите во вагоните свои
наместо кондуктер политичката коректност ги строи
пред возот најпосле да тргне смело
поведувајќи го во бестрага човештвото цело
Највесело и најсигурно е во демократските кабини
патниците имаат држачи за незгодни кривини –
се случи ли рецесија или инфлација
одма се фаќаат за руска дезинформација
само Слободата се испостави дека билет нема
политичката коректност за гуша ја зема:
„во листава нема патник со тоа име и слика
ти сепак Говор на Омраза ќе да се викаш!“
и трас – ја исфрли од демократскиот вагон
на бетонот тврд од популистичкиот перон.
А во демократските вагони и ова е појава честа:
Заради удобност Вистината и Лажните вести менат места
да се разговара може таму за сѐ и сешто
да се толкува Хајдегер и да се оспори секое нешто
слободата на говорот тоа го гарантира
и секој може за сенешто да протестира
освен за тоа кој е и како се вика
и за слободниот пазар што рака в џеб му пика –
Протагора и Декарт се нивната вера
веќе одамна на човекот му ја зедоа секоја мера
„плаќам, значи постојам“ е основната девиза
гаранција за слобода и за финансиска криза!
Секако дека патниците и да се разонодат мора
до бестрага долг е патот, а композицијата спора
колор-телевизорите веќе одамна се гола вода
колор-револуции сега се најнова мода
програма скроена за долг и мирен сон
особено популарна во невладиниот вагон –
хипстери и грантери го фураат најновиот спин
да се мрази сопствениот народ сега е „ин“
во овој вагон се плука по секоја идеја и традиција
освен ако не е одобрена од Соросовата милиција.
Сепак меѓу вагоните им се војва сомнителна младеж
на диво влезена – во тој воз сал таа влева надеж
анархисти, нихилисти и надреалисти
осамени и во душата сеуште чисти
се караат околу возниот ред:
анархистот младич слаб и блед
„слободата е крајната станица!“ вели
„кон која овој воз мора да цели!“
нихилистот тогаш возниот ред го зема:
„таква станица немало и ќе нема!“
Се вмешува тогаш надреалистот
„темата ви е мачна, да го свртиме листот
од овој воз и онака никој жив нема да слезе
затоа сѐ што ни преостанува е ракија и мезе!“
И тргнаа кон авторитарните вагони
секој во свое ќоше си се склони
таму се служи ракија и вотка
и јазикот меѓу непцата се мотка
започнува некои чудни разговори
се обидува да проникне во светски заговори:
„А што ако светот во бестрага тргнал со ракета
ко оној Џеф Безос меѓу ѕвездите се шета
или ко Бил Гејтс со јахта полна шампањско плови
и место риби нас луѓето до последни нѐ лови?
Или можеби светов наш е права словенска душа
па нашиве глупости и маки веќе не може да ги слуша
и ко јунак од расказите на Чехов тажен
решил да го прекрати овој живот лажен?
Дали работава може да ја спаси комунистичка револуција
дали поезијата на теророт е единствена солуција
ќе го издржи ли тоа нашата конституција?“
Се покажа сепак дека решението е проституција:
во сите вагони нагонот е трансцендентален
за месо или за моќ – мотивот е веќе банален
и најпосле, крајот на светот е премногу декадентен –
ако Создателот го нема или не е баш беневолентен
(а за тоа залудно и лицемерно е да се спекулира)
сѐ што останува е велелепно да се крахира!
Рајко Пеколски
