Студијата спроведена од планетарниот геолог Адомас Валантинас од Универзитетот Браун сугерира дека црвенилото на Марс не се случило откако планетата ја изгубила водата. Тоа се случило додека на неговата површина сè уште имало вода.
Долго време, научниците теоретизираа дека Марс е еден голем зарѓан велосипед кој бил оставен на дожд со месеци. Идејата зад тоа беше дека Марс некогаш имал вода, конечно таа вода и тежок материјал од железен оксид се формирале набргу потоа.
Валантинас и неговиот тим на истражувачи открија дека различен тип на железен оксид наречен ферихидрит, кој се формира во водени средини, може подобро да го објасни минералниот состав на Марс одговорен за неговото црвенило. За да го тестира ова, тимот измешал различни железни оксиди со соли за капење за да симулира прашина од Марс.
Ако аргументот се сведува на хематит наспроти ферихидрит, и кој од двата веројатно бил поистакнат по тестирањето, тогаш ферихидритот бил јасен победник бидејќи поблиску се совпаѓа со составот на марсовската прашина забележана од вселенските летала.
Сето ова сугерира дека Марс не бил сув кога почнал да оксидира и почнал да ја развива својата позната црвена боја. Планетата сè уште била влажна и водена додека навлегувала оксидацијата. Тимот се чувствувал уште посигурен во својата теорија додека ги анализираа податоците собрани од ровери на Марс, заедно со вселенските летала кои орбитираат околу Марс, и откако анализираа примерок од метеорит од Марс.
Резултатите само ја зајакнуваат нивната теорија дека ферихидритот веројатно почнал да го претвора Марс во црвена боја додека сè уште имал вода на него, долго пред планетата да почне да се суши. Ова исто така значи дека Марс почнал да ‘рѓосува многу порано од тоа што го теоретизираа научниците до сега.
