Војниците и маринците што учествувале во преминот на реката за Њујорк тајмс ја опишаа офанзивата како брутална и залудна. Тие тврдат дека многу војници загинале уште пред да стигнат на другата страна на брегот.
Шест војници со кои разговарал Њујорк тајмс ја опишале бруталната борба. Тие побарале анонимност од безбедносни причини, додека нивните команданти одбиле да им дозволат на новинарите да ги посетат воените единици во регионот Херсон. „Ноќе седевме во вода, гранати паѓаа насекаде околу нас“, вели маринецот Максим. „Другарите ми умираа пред очи“, додава тој.
Неколку војници и маринци им рекле на новинарите дека се загрижени поради големите жртви и преоптимистичките изјави на официјалните лица за напредокот на офанзивата. Генералштабот на вооружените сили на Украина соопшти дека не може да ги коментира наводите на војниците, но ќе одговори во скоро време.
Некои од најжестоките борби се водат во близина на селото Кринки, на источниот брег, на околу 30 километри спротиводно од градот Херсон, каде што украинските војници окупирале тесен појас рибарски куќи. Тоа е единственото место каде што успеале да воспостават упориште. Снимките со беспилотни летала во живо од областа, видени од Њујорк тајмс, ги потврдиле изјавите на војниците за тешки руски воздушни напади, кои го претвориле брегот на реката во маса од кал и скршени дрвја.
Новите трупи што пристигнуваат на источниот брег мора да газат по телата на војниците што лежат во калта, рече Олексиј, искусен војник што се борел во Кринки во октомври и оттогаш неколкупати ја преминал реката за да помогне во евакуацијата на ранетите.
Некои од загинатите маринци лежат таму дури два месеци бидејќи единиците не можат да им ги извлечат телата поради силното гранатирање, рече Володимир, заменик командант на четата. „Ситуацијата на левиот брег е многу тешка“, рече Володимир. „Оние што се борат таму се херои, луѓе со силна волја“, додава тој.
„Ова е самоубиствена мисија“
Бидејќи украинската контраофанзива е запрена, а САД и Европската Унија покажуваат знаци на замор, офанзивата преку реката внимателно се следи. Украинците се надеваат дека ќе можат да направат пробив доволно длабок за да ги загрозат рутите за снабдување на Русија и нејзините позиции на југ. Таа задача ја добил поморскиот пешадиски корпус.
Од почетокот на војната, украинските власти се обидоа да одржат позитивен наратив за акциите на контраофанзивата. Бројот на жртвите не беше соопштуван, ниту пак деталите за неуспесите што ги претрпуваа украинските војници. Во случајот со реката Дњепар, претседателот Володимир Зеленски и други официјални лица неодамна сугерираа дека маринците стекнале упориште на источниот брег. Министерството за надворешни работи минатиот месец издаде соопштение во кое тврди дека има воспоставено неколку упоришта. Но маринците и војниците што се таму велат дека тие извештаи не се точни.
„Нема позиции. Не постои такво нешто како набљудувачка станица или положба“, вели Олексеј. „Таму е невозможно да се утврдите. Невозможно е да се премести опрема таму. Тоа не е ниту борба за опстанок“, додава тој. „Тоа е самоубиствена мисија.“
Олексиј вели дека лошата подготовка и логистика на украинските команданти го десеткувале неговиот баталјон. Ранетите мажи биле оставани поради недостиг од чамци, а бруталните услови го уништиле моралот меѓу војниците. „Луѓето што завршуваат таму не се ментално подготвени“, додаде тој. „Тие дури и не разбираат каде одат. Командантите што ги испраќаат во битка не им кажуваат ништо. Никогаш не сум видел вакво нешто во Бахмут или Соледар“, рече тој, мислејќи на двете најинтензивни битки на источниот фронт. „Толку бесмислено“, додава тој.
Градот Херсон постојано е под руски напади. „Генерално, ние сме на ловечка должност“, вели Јевхен Карас, заменик командант на 14-от посебен полк, кој бил во посета на една од неговите единици што управуваат со беспилотни летала. „Главен приоритет е руската артилерија и одбраната на нашите операции“, вели Карас.
Маринците страдаат, вели Карас, но украинските напади ги вознемирија руските команданти, кои вратија една десантна единица од фронтот во Запорожје за да ја зајакнат одбраната. „Тие многу се плашат дека Украина ќе ја зголеми својата територија овој месец, или пролетва или летово“, вели тој.
Беспилотните летала се покажаа клучни во оваа битка бидејќи се поевтини и попрецизни од скапите артилериски гранати, кои се дефицитарни, вели командантот на единицата Џмил.
„Не си мртов, но не се чувствуваш жив“
Маринецот Максим, кој се опоравува во болница откако бил ранет во Кринки, вели дека руските воздушни напади и тенковски, артилериски и минофрлачки оган се толку интензивни што неговиот вод не можел да се помести од подрумот во кој се скриле кога пристигнале на бојното поле.
Откако тројца луѓе загинале во воздушен напад, на водот му било наредено да се евакуира. Повлекувањето се претворило во хаос и катастрофа. Војниците се упатиле кон брегот на реката во мракот, а по пристигнувањето им било кажано дека ќе треба да чекаат три часа за чамците да ги земат.
„Тоа беше мочуриште, целото во кратери полни со вода“, рече Максим. „Немавме друг избор освен да се обидеме да копаме што е можно подлабоко. Тогаш сите веќе беа ранети“, вели тој. Дошол чамец и ги однел најтешко повредените.
Додека чекале уште чамци, руските авиони го бомбардирале брегот на реката со масивни експлозиви од половина тон, кои направиле големи дупки во земјата. Дошол друг чамец и однел уште петмина ранети. Максим морал да чека уште 40 минути за следниот чамец. „Левиот брег беше како чистилиште“, вели тој. „Сè уште не сте мртов, но не се чувствувате живо“, додава тој. Од 10-те мажи во неговиот вод, половината биле мртви или исчезнати. „Никој не помина неповреден“, вели тој.
