Сепак, истражувачите сега укажуваат дека ова можеби не е целосно точно. Се испостави дека човечкиот мозок емитува необична светлина што научниците се обидуваат да ја протолкуваат, пренесува Сајенс алерт.
До 1923 година, бројни студии открија дека луѓето светат на фреквенции кои би биле видливи доколку не се премногу слаби и на тој начин ни бегаат од сетилата.
Новите истражувања покажуваат дека од моментот на зачнувањето сите ние светиме на свој начин. Исто така, можно е откривањето на овие „биофотони“ да ни каже нешто за тоа што се случува под нашата кожа, пренесува РТС.
Во новото истражување, тим на истражувачи предводен од биологот професор Хејли Кејси од Универзитетот Алгома во Канада го истражуваше екстремно слабиот сјај на едно парче ткиво: мозокот што се наоѓа во черепот на секој жив човек.
Тие внимателно го снимиле слабиот сјај на човечкиот мозок однадвор и откриле дека тој се менува според тоа што прави мозокот.
Ова, велат тие, нуди возбудлива нова можност за проценка на здравјето на мозокот: техника која сè уште не е развиена, наречена фотоенцефалографија.
„Како прв доказ за концептот дека екстремно слабите емисии на фотони од човечкиот мозок можат да послужат како отчитувања за следење на функционалните состојби, го измеривме и карактеризиравме бројот на фотони над главите на учесниците додека тие одмараа или извршуваа задача за аудитивна перцепција“, пишуваат научниците во својот труд.
„Покажавме дека сигналите за емисија на фотони добиени од мозокот можат да се разликуваат од мерењата на фотоните во позадина. Понатаму, нашите резултати покажуваат дека за дадена задача, оваа емисија може да достигне стабилна вредност“, додаваат тие.
Сè што е во Универзумот со температура повисока од апсолутната нула – вклучувајќи ги и луѓето – емитира еден вид инфрацрвено зрачење наречено топлинско зрачење.
Сепак, кога зборуваме за многу слаба емисија на фотони, тоа е феномен што е различен од топлинското зрачење.
Екстремно слабата емисија на фотони е во опсегот на речиси видливата до видливата бранова должина и е резултат на електроните што испуштаат фотони додека губат енергија, нормален нуспроизвод на метаболизмот.
Кејси и нејзините колеги го сместија секој од учесниците во истражувањето во темна просторија. На главите на учесниците беше поставена капа за електроенцефалографија (ЕЕГ) за да се следи нивната мозочна активност, а околу нив беа поставени фотомултипликаторски цевки за да се евидентираат сите емисии на светлина. Тие се исклучително чувствителни вакумирани цевки кои можат да детектираат дури и најслаба светлина.
Потоа учесниците беа снимени во мирување и како извршуваат задачи базирани на звук (за да можат да ги извршуваат во темница).
Резултатите покажаа не само дека ЕЕГ-ата беа реални и мерливи дури и надвор од главите на учесниците – туку постоеше и јасна корелација помеѓу излезот на ЕЕГ и активноста регистрирана од капачето на енцефалограмот.
Идната работа, велат истражувачите, би можела да се осврне на тоа како невроанатомијата може да влијае на излезот на ЕЕГ, како и на тоа како различните активности се манифестираат во ЕЕГ шемите, наместо само во двете состојби на мозок во мирување и мозочна активност.
Исто така, не е познато дали секој човек има „отпечаток“ или уникатност во овој вид активност.
„Тековните резултати ги гледаме како доказ за концептот дека шемите на новоидентификуваните светлосни сигнали добиени од човечкиот мозок може да се разликуваат од светлосните сигнали во заднина во затемнети услови и покрај многу нискиот релативен интензитет на сигналот“, пишуваат истражувачите.
Идните студии може да бидат успешни во користењето на одбрани филтри и засилувачи за скрининг и подобрување на карактеристиките на овие сигнали и кај здрави луѓе и кај оние со мозочни заболувања, што зборува за можностите за идни третмани и терапии.
