Професорката Миријам Фримен од ПСУ смета дека таквиот ефект би можел да влијае и на промена на врнежите, што последично би ги направило помалку веродостојни и временската прогноза и климатското моделирање, а и безбедноста во воздухопловниот сообраќај. „Во текот на последните две децении, колку што се истражува микропластиката, научниците откриле дека ја има насекаде, така што ова е само уште еден дел од таа сложувалка“, кажа Фримен.
Ситните честички пластика се најдени во човечкиот организам и прехранбениот ланец во дивината. Понекогаш тие се разложуваат на помали наночестички, за кои се утврдило дека минуваат низ крвно-мозочната бариера или преминуваат од мајката на нероденото дете. „Сега ни е појасно дека мораме подобро да ја разбереме интеракцијата на микропластиката со нашиот климатски систем, бидејќи успеавме да покажеме дека таа може да го иницира и процесот на формирање облаци“, предупреди Фримен.
И додека голем дел од фокусот, кога станува збор за загадувањето со пластика, е на загадените подрачја кои пловат по океаните, друга студија на Пен стејт универзитетот која ќе биде објавена во декември, открива дека уште од педесеттите години на минатиот век микропластиката се трупа и во реките.
Тим на Универзитетот во Стокхолм неодамна објави истражување во кое се предупредува дека, иако во светот секоја година се произведуваат 50 милиони тони пластика, се рециклираат само 9 отсто.
