Смилевски потсетува дека „писателот Петре М. Андреевски, од почетокот на шеесеттите години на минатиот век, кога ги објави своите први книги со поезија и раскази, се до своето физичко заминување во 2006 година, испиша значајни страници и остави силен, препознатлив и неодминлив печат во развојните процеси на современата македонска литература“.
Петре М. Андреевски (1934 – 2006) беше член на Македонската академија на науките и уметностите, на Друштвото на писателите на Македонија и на Македонскиот ПЕН-клуб. Работеше како уредник во Македонската радио-телевизија. Автор е на поетските книги Јазли, 1960, И на небо и на земја, 1962, Дениција, 1968, Дални наковални, 1971, Пофалби и поплаки, 1976, Вечна куќа, 1987 и Лакримариј, 1999. Ги напишал романите: Пиреј; Скакулци, 1984; Небеска Тимјановна, 1989; Последните селани, 1997; Тунел, 2002 и Бежанци (објавен постхумно 2007). Автор е на збирките раскази: Седмиот ден, 1964; Неверни години, 1974 и Сите лица на смртта, 1994.
Добитник е на високи книжевни признанија, меѓу кои државната награда „11 Октомври“, наградата „Браќа Миладиновци“ на Струшките вечери на поезијата, Рациново признание и наградата „Стале Попов“ на Друштвото на писателите на Македонија. Негови дела се преведени на француски, романски, германски, српски, англиски, хрватски, шпански, јапонски и на други јазици. Застапуван е во сите антологии на македонската поезија и проза во земјата и во светот.
