Вистината, тврди тој, е дека нема – и никогаш нема да има – одговор на агресијата на рускиот претседател Владимир Путин што лежи исклучиво во економски мерки. Она што е потребно е доказ за способноста не само да се казнува, туку и да се одвраќа. Санкциите што не се избалансирани со потребните инвестиции во одбранбените сили и подготвеноста да се користат никогаш нема да успеат, како што вели тој, што се гледа во руските беспилотни летала што сега сè похрабро ја тестираат одбраната на НАТО.
Западот е зависен од барање решенија во енергетските санкции како што пијаницата е зависен од вискито, а таков пристап одразува фундаментално недоразбирање не само на целите на Путин, туку и на неговиот начин на размислување. Во својата суштина, војната во Украина не е борба за економска контрола врз продуктивно земјиште. Таа е стратешка и идеолошка игра против идејата за напредни демократии во соседството на Русија и за повторно воспоставување на доминацијата што Москва ја уживаше во поголемиот дел од 20 век, вели Ходорковски.
Верувањето дека воената машина на Кремљ може постепено да се доведе до банкрот со енергетски санкции едноставно не држи вода. Ова, според Ходорковски, е заблуда што произлегува од перцепцијата на западните лидери кои ги набљудуваат мотивите на Путин низ призмата на сопствените демократски вредности. За разлика од нив, кои мора да ја задоволат домашната публика, националните императиви на Путин се над какви било отстапки за јавното мислење.
Отстранувањето до 5 милиони барели руска нафта и дополнителни 2 милиони барели нафтени деривати од пазарот без да предизвика нафтен шок е исклучително сложена задача. Затоа западните лидери се воздржаа, а во меѓувреме, сè уште има многу пазари за руска нафта во земјите кои ја гледаат војната како „кавга во далечна земја, меѓу луѓе за кои не знаеме ништо“, како што еднаш рече Невил Чемберлен.
Дури и покрај сите мерки, бројките не се совпаѓаат. Нафтата по цена од 70 долари за барел носи околу 60 милијарди долари даночни приходи за рускиот буџет. Комбинираните мерки ја намалуваат таа бројка за 30 до 40 милијарди долари, но дури и загуба од 40 милијарди долари од федералниот буџет од 400 милијарди долари нема да ја принуди Москва да го промени курсот. Путин лесно може да го компензира тоа, на пример со мала девалвација на рубљата, а нема домашни противници чии гласови мора да ги земе предвид, вели Ходорковски.
„Санкциите никогаш нема да бидат пресвртница за Путин. Неговиот режим се карактеризира со нелегалност и измама од самиот почеток, а избегнувањето на санкциите е само мала непријатност за него. Затоа, со нафтата и гасот практично надвор од игра како средство за притисок, единствениот начин да се принуди Путин да ја запре војната е масовно и трајно воено зајакнување на НАТО. Ништо друго нема да биде толку одлучувачко“, вели Ходорковски.
„Сепак, лидерите на ЕУ се борат да ги убедат своите избирачи дека трајната инвестиција во трошоците за одбрана е од суштинско значење. Нивното двоумење и неединство ја охрабруваат Кина, додека стратешкото водство им го препуштаат на Соединетите Држави. Неодамнешните упади на руските беспилотни летала во Полска и Романија ја покажаа егзистенцијалната закана со која сите се соочуваме. Време е да сфатиме дека санкциите, иако се чекор во вистинската насока, само гребат по површината на решителноста потребна за да се принуди Путин да се повлече, а камоли да се порази“, заклучува тој во текстот за Политико.
