Официјално војна против дрогата, неофицијално притисок
Договорите се потпишани под маската на таканаречената „војна против дрогата“ и се движат од овозможување пристап до аеродромите, како во Тринидад и Тобаго, до привремено распоредување на американски трупи за заеднички операции против „наркотерористи“ во Парагвај.
Вашингтон го користеше истото образложение за да ја оправда својата офанзива против Венецуела, иако претставници на Белата куќа, вклучувајќи го и самиот Трамп, отворено рекоа дека целите вклучуваат запленување на огромните енергетски резерви на земјата и соборување на диктаторот Николас Мадуро.
Создавање мрежа за можна инвазија?
Иако САД долго време имаа слични договори во регионот, аналитичарите веруваат дека обемот и времето на новите договори претставуваат понатамошна ескалација во услови на она што се чини дека се подготовки за невидена американска инвазија на јужноамериканска земја.
„Доколку САД започнат голема офанзива која би вклучувала воздушни напади врз Венецуела или други споменати земји, како што се Колумбија или Куба, би сакале оперативни локации низ целиот регион“, кажа Џенифер Кавана, директорка за воена анализа во аналитичката група Приоритети на одбраната.
„Изградбата на мрежа на локации би била важна за одржливоста на каков било вид операција. Затоа не можеме со сигурност да кажеме дека овие активности се директно насочени кон Венецуела, но мислам дека е наивно да се сугерира дека тие се некако неповрзани“, додаде таа.
Амандманот на Трамп за Монроовата доктрината
Неодамнешните договори вклучуваат „привремено“ распоредување на трупи на американски воздухопловни сили во Еквадор – и покрај тоа што граѓаните го отфрлија воспоставувањето странски воени бази на референдум – и одлуката на перуанскиот Конгрес да овласти американски воен и разузнавачки персонал да дејствува вооружен во земјата по барање на Белата куќа.
„И ова нема никаква врска со дрогата“, вели Хорхе Хајне, поранешен чилеански амбасадор и професор на Универзитетот во Бостон. „Парагвај не се смета за главен центар за производство или дистрибуција на дрога, ниту пак Венецуела.
Ова има многу повеќе врска со документот за национална безбедносна стратегија на САД“, додава тој, нарекувајќи го „Трампов амандман“ на Монроовата доктрина од 1823 година, која подоцна беше искористена за оправдување на воените напади во Јужна Америка.
Тензиите растат на Карибите
На Карибите, откако Тринидад и Тобаго дозволија инсталација на американски радарски систем и дозволија пристап до своите аеродроми, режимот на Мадуро го обвини соседот за учество во запленувањето на првиот танкер за нафта и најави моментален прекин на сите договори за снабдување со гас.
Премиерката на Тринидад и Тобаго Камла Персад-Бисесар минатата недела изјави дека „најдобрата одбрана“ на нејзината земја е воената соработка со САД. Венецуелскиот министер за внатрешни работи Диосдадо Кабело реагираше на тоа во понеделникот: „Ако Тринидад ја отстапи својата територија за да ја нападне Венецуела, ние мора да одговориме“.
„Дипломатија на стероиди“
Само во последните неколку месеци, САД потпишаа слични договори со Гвајана, Доминиканската Република и Панама, додека други земји беа вовлечени во воено засилување против Венецуела преку постојните американски бази во Порторико, Хондурас и Куба и центрите за следење во Ел Салвадор, Аруба и Курасао.
Џон Волш од канцеларијата во Вашингтон за Јужна Америка ја опиша новата американска стратегија како „дипломатија на вооружени чамци на стероиди“, насочена кон наградување на сојузниците и испраќање предупредување до оние кои се спротивставуваат на администрацијата на Трамп.
„За земјите кои не се согласни, тој вид дипломатија е имплицитна закана дека американската војска е веднаш зад аголот, осигурувајќи се дека нема да ги зафркнат САД“, кажа Волш. Во писмо испратено во понеделник до други претседатели во регионот, Мадуро упати „итен апел“ против она што го опиша како „ескалација на агресијата на САД, чии ефекти одат надвор од границите на мојата земја и се закануваат да го дестабилизираат целиот регион“.
Откако беше повторно избран на спорните избори минатата година, венецуелскиот претседател речиси и да нема никаков контакт со другите регионални лидери, вклучувајќи ги и поранешните сојузници како што се бразилскиот Лула да Силва и колумбискиот Густаво Петро, кои самите се најдоа под притисок на САД.
