Еден ден подоцна, стана некако појасно кој пат може да го земе администрацијата. Во понеделникот, Соединетите Американски Држави уништија уште еден брод од Венецуела, наводно натоварен со дрога, кој пловел на север низ јужниот дел на Карибите. „БИДЕТЕ ПРЕДУПРЕДУВАНИ“, напиша Трамп на Трут соушал. „АКО ТРАНСПОРТИРАТЕ ДРОГА КОЈА МОЖЕ ДА УБИЕ АМЕРИКАНЦИ, ЌЕ ВЕ ЛОВИМЕ!“
Reporter: Do you think you will start with strikes on mainland Venezuela?
Trump: Well, we’ll see what happens pic.twitter.com/QtpQHjlOt9
— Acyn (@Acyn) September 14, 2025
Ова беше втор таков случај за две недели. Првиот беше забележан на 2 септември, кога администрацијата на Трамп тврдеше дека се убиени 11 „наркотерористи“.
Тој напад беше голем настан: последниот пат кога американската администрација ја употреби војската на толку директен начин во Јужна Америка беше во 1989 година, кога Џорџ Буш Постариот беше претседател, а панамскиот диктатор и поранешен човек на ЦИА, Мануел Нориега, беше на врвот на листата на најбарани лица во Вашингтон.
Footage released showing today’s strike by the U.S. Air Force and/or Navy against a narco-terrorist vessel containing three cartel members in the Southern Caribbean Sea, off the coast of Venezuela. pic.twitter.com/FkwvVXJpUw
— OSINTdefender (@sentdefender) September 15, 2025
Како што пишува колумнистот Даниел Депетрис за британски Телеграф, Трамп сè уште ја разгледува можноста за напад врз цели во Венецуела на терен, но едно е сигурно – американската војска сега е позиционирана да спроведе кампања на воздушни напади врз објекти поврзани со дрога, доколку претседателот така одлучи.
Во областа има осум американски воени бродови, повеќето од нив покрај брегот на Венецуела. Десет Ф-35 се стационирани во Порторико, а американскиот министер за одбрана Пит Хегсет неодамна отпатува таму за демонстрација на воена сила.
Но, како што предупредува Депетрис, немојте да се залажувате покажувајќи ги вашите мускули. Администрацијата на Трамп може да објави колку што сака кратки видеа од експлозии на бродови, но тоа не е исто што и јасна, кохерентна стратегија.
Во основа, Трамп нема политика кон Венецуела, туку мешавина од спротивставени импулси кои меѓусебно се поништуваат. Од една страна, тој сака да биде силен лидер кој ќе ја дисциплинира Јужна Америка и ќе ја наметне својата волја со тарифи, закани или враќање кон „дипломатијата со разурнувачи“ од 20 век.
Од друга страна, тој сака да биде човек кој склучува договори, подготвен да разговара со секого ако може да го претстави тоа како лична победа пред камерите. И двата пристапи се користеа Венецуела во текот на првите осум месеци од неговиот втор мандат.
Понекогаш, Трамп ги испраќаше своите луѓе, како што е Ричард Гренел, да се сретнат со венецуелскиот претседател Николас Мадуро за да разговараат за миграција, енергија и размена на затвореници. Некои од тие разговори донесоа резултати. Во февруари, Гренел се врати во Соединетите Држави со шест Американци затворени од Венецуела по она што Вашингтон го тврди дека се измислени обвиненија.
Венецуелската влада, исто така, се согласи да соработува донекаде со планот за депортација на Трамп. И во јули, уште десет Американци беа вратени дома откако Белата куќа, со помош на претседателот на Салвадор, Наиб Букеле, депортираше повеќе од 250 Венецуелци од озлогласениот антитерористички затвор во Салвадор.
Во други случаи, Трамп посегна по „стапот“ против Мадуро и неговата влада. Американските претставници често нè потсетуваат дека венецуелскиот лидер не е легитимен шеф на државата затоа што ги намести претседателските избори минатата година и го обезбеди својот трет последователен мандат.
Во март, Трамп потпиша извршна наредба со која се воведуваат тарифи од 25 отсто за стоки од која било земја што купува венецуелска нафта, делумно поради наводните врски на Мадуро со бандата Трен де Арагва (која американската разузнавачка служба ја смета за многу лабава).
Во август, Стејт департментот го зголеми откупот за главата на Мадуро на 50 милиони долари. Пораката е јасна: Николас Мадуро сега се смета за современ Мануел Нориега во очите на американската влада. Како што забележува Депетрис, колку повеќе притисок вршат САД врз Мадуро, толку е помала веројатноста тој да соработува со Белата куќа за прашања што се важни за неа.
Венецуела нема многу карти во ракав, но би можела да одбие да прифати дополнителни летови со депортирани американски државјани. Тоа би бил релативно евтин и ефикасен начин Мадуро да возврати, знаејќи дека на Трамп му се потребни трети земји кои се подготвени да соработуваат за да ги постигне своите цели за депортација. Каракас би можел да ги засили апсењата на американски државјани кои сè уште се во земјата и да ги прекине преговорите за понатамошна размена на затвореници.
Поважно е што е неизвесно дали американските воени напади врз Венецуела воопшто ќе променат нешто во однос на протокот на дрога. Белата куќа очигледно верува дека ќе промени, но ако има докази што го поткрепуваат тоа, не ги споделила со јавноста.
Депетрис потсетува дека Трамп всушност не прави ништо ново. Многу американски безбедносни агенции претходно користеле сила во борбата против нарко-картелите, ги охрабрувале латиноамериканските влади да го сторат истото и инвестирале милијарди во борбата.
Во Колумбија со години, Вашингтон финансираше и обучуваше безбедносни сили за да се спротивстават на наркомафијата што ја пустошеше земјата. Слично се случи и во Мексико. Во Перу, американските разузнавачки служби обезбедија информации за летовите со дрога за властите да можат да ги приземјат авионите. Следеа краткорочни победи, но долгорочниот проблем остана нерешен.
Но, Трамп не е заинтересиран за историја и доследност. Она што го интересира е да им покаже на камерите дека победува. Ова значи дека американскиот воен напад врз Венецуела може да биде поверојатен отколку што многу аналитичари се подготвени да признаат – без оглед на тоа дали ќе донесе конкретни резултати.
