Според Тидмарш, Москва дала недвосмислен сигнал со изјавата на Јуриј Ушаков, советник на претседателот Владимир Путин и поранешен амбасадор во Соединетите Американски Држави, дека „економските интереси на нашите земји се преклопуваат“ на Арктикот.
Американскиот претседател постојано градел мировни договори врз основа на некаков вид економски стимул, на пример меѓу Конго и Руанда, или Ерменија и Азербејџан.
„За Трамп, ова би бил уште еден „договор“ во кој економската мотивација е основа на политички договор. Путин би ја задржал територијата и би го отворил Арктикот за американски инвестиции. Украина би била оставена да се задоволи со договор постигнат без неа, додека Британија и Европската Унија би останале набљудувачи“, пишува Тидмарш.
Некаков вид економски договор на Арктикот би бил „масовно профитабилен“ и за Русија и за САД, пишува Тидмарш, бидејќи поларните региони содржат околу 13 отсто од неискористените светски резерви на нафта и 30 отсто од нејзиниот природен гас. Русија контролира половина од овие ресурси. Искористувањето на овие ресурси со помош на американската технологија и капитал би било гозба за доктрината на Трамп „Америка на прво место“.
Подеднакво привлечна е и можноста за користење на Северниот морски пат, што би го скратило времето на испорака помеѓу Источна Азија и Европа за половина, вели Тидмарш.
Тој потсетува дека уште во 2011 година, американскиот нафтен гигант Ексон Мобил и Роснефт потпишаа договор за дупчење нафта на Арктикот, но тој беше замрзнат во 2014 година поради санкциите на САД поврзани со Крим. Инфраструктурата, геолошката документација и деловните односи веќе постојат, така што нивното обновување нема да бара премногу, забележува авторот.
„Нема потврда дека Арктикот и Украина ќе бидат директно поврзани, но логиката е очигледна и навестувањата од Москва не можат да се игнорираат“, пишува Тидмарш.
Малку е веројатно дека Русија ќе се откаже од Крим и Донбас, од демилитаризацијата на Украина и од неширењето на НАТО, продолжува тој. Трамп би можел да го претстави арктичкиот договор како голема економска победа за САД и крај на конфликтот што, како што вели, го започнал Џозеф Бајден.
Трамп лесно може да го принуди Володимир Зеленски да преговара, заканувајќи се дека ќе ја прекине американската воена и финансиска помош.
„Украина е во тешка позиција. Нејзината војска е исцрпена, нејзината економија е на работ на колапс, а нејзините воени напори зависат од западната помош. Ветувањата од ЕУ и Британија значат малку без американско оружје и финансии. Ако Трамп одлучи да склучи арктички договор со Путин, Киев или ќе се согласи или ќе биде оставен на бојното поле повеќе или помалку сам“, вели Тидмарш.
Зеленски може да повлече црвени линии колку што сака, но „без американска поддршка, тие значат малку“.
Британија и ЕУ можат гласно да протестираат, но немаат начин да го блокираат руско-американскиот договор, бидејќи „моралните приговори не се замена за брутална сила“, вели Тидмарш.
Трамп би можел да го претстави арктичкиот договор со Русија како доказ дека соработката со Москва може да ги реши глобалните проблеми, што би ги неутрализирало приговорите од Брисел и Лондон.
Во меѓувреме, остатокот од светот – како што се Кина, Индија и Бразил – е подготвен да го прогласи крајот на војната под повеќе или помалку руски услови за победа на дипломатијата, заклучува авторот.
