Оваа субјективна перцепција на времето има длабоко вкоренети невролошки и психолошки причини.
дна од главните причини лежи во рутината. Кога сме деца, сè е ново – учиме да читаме, пливаме, да го истражуваме светот. Нашиот мозок памти повеќе нови искуства, па времето ни изгледа поисполнето.
Подоцна, кога ќе влеземе во рутина (работа, обврски, слични денови), мозокот „штеди“ простор во меморијата и времето ни изгледа пократко.
Исто така, постои теорија дека перцепцијата на времето зависи од односот помеѓу годините што ги живееме и вкупниот број на проживеани години – толку е помал еден ден од вкупното животно искуство.
Времето не поминува побрзо, но нашите мозоци го доживуваат поинаку. Прекинувајќи ја рутината и живеејќи активно секој ден, можеме да го забавиме субјективното чувство на брз живот.
