Жабите имаат тенка и влажна кожа, која е покриена со жлезди кои лачат слуз, што им помага да останат хидрирани. Кожата на жабите е порозна, што им овозможува на молекулите на кислород да навлезат во телото, пренесува Данас.
Како што објаснува Кристофер Рексворти, кустос во Американскиот музеј за природна историја во Њујорк, кожата на жабите е „дизајнирана“ да пропушта кислород и да дозволува апсорпција на водата. Под кожата се наоѓа мрежа од ситни крвни садови кои директно апсорбираат кислород од воздухот или водата, а исто така исфрлаат и јаглерод диоксид – процес познат како кожно дишење.
Жабите сè уште можат да дишат користејќи ги белите дробови и слузницата на устата, но кожното дишење им овозможува да преживеат под вода или за време на долги хибернации. Додека некои видови повеќе се потпираат на дишењето преку кожата, секоја влажна, исполнета со крв кожа на жаба автоматски овозможува размена на гасови и вода, пренесува Лајв сајанс.
Кај полноглавците, кои сè уште немаат развиени жабри, дишењето се одвива со пливање до површината за вдишување на воздушни меурчиња. Едно истражување од 2020 година покажа дека тие буквално создаваат меурчиња под површината на водата, кои потоа ги вовлекуваат во белите дробови.
Кожата на жабите е исто така начинот на кој пијат вода – тие не ја пијат како луѓето, туку ја апсорбираат директно преку кожата. Водата се апсорбира преку клеточни мембрани и влегува во крвотокот. Многу жаби имаат специјализиран регион на стомакот, познат како „место за пиење“, каде што кожата е особено погодна за брзо апсорбирање на вода.
Некои видови кои живеат во сушни региони, како што се оние од австралиските пустини, се особено приспособени да ја апсорбираат и складираат водата за време на дождовните сезони. Потоа се закопуваат во земјата, честопати обвиткани во свој слој слуз, и можат да преживеат со месеци или дури години, користејќи ги резервите на вода што претходно ги апсорбирале.
Сепак, оваа корисна карактеристика има и своја лоша страна – високата пропустливост на кожата ги прави жабите исклучително ранливи на загадување и климатски промени. Истражувањата покажуваат дека жабите редовно апсорбираат хемикалии од нивната околина, вклучително и микропластика. Понатаму, како што сè повеќе области се погодени од суши и повисоки температури, нивниот опстанок станува неизвесен – особено во тропските шуми на Амазон и атлантскиот брег на Бразил, Аргентина и Парагвај.
Како што вели Рексворти, жабите често се првиот индикатор дека нешто се менува во екосистемот. Ако почнат да исчезнуваат, тоа е сериозен знак дека е нарушена природната рамнотежа – бидејќи жабите играат клучна улога: ги хранат птиците и змиите, а во исто време го контролираат и бројот на инсекти.
Прашањето што останува е – дали жабите ќе успеат доволно брзо да се прилагодат на сè побрзите климатски промени?
„Во повеќето случаи, промените се случуваат многу побрзо отколку што животните можат да еволуираат“, предупредува биологот Курт Швенк од Универзитетот во Конектикат.
