Но една мајка, воедно и новинарка и странски дописник за Хафингтон пост, беше сведок на сосема различна слика – каде што бабите и дедовците не се извор на нервоза, туку темелот врз кој почива целото родителство.
Во Сингапур, вели таа, бабите и дедовците се вистинска поддршка за милиони вработени родители. Дури половина од децата на возраст од 18 месеци ги имаат како примарни старатели. И не, не е прашање на добра волја – тоа е договор. Родителите им даваат одредена сума пари секој месец како знак на благодарност и признание.
Секако, и во Сингапур има нервозни ситуации за „премногу сладолед“ или „предолги цртани филмови“, но разликата е во тоа што родителите, вели таа, знаат како да го одржат мирот. Со трпение (и евентуално симболичен надомест), можно е да ги вткаете бабите и дедовците во секојдневниот ритам на родителството без да го изгубите трпението.
- Мајките од Сингапур знаат дека повеќе раце значи помала контрола. Појадок без правила, екран наместо чинија? Тие ги избираат своите битки и ги превидуваат малите нешта за да имаат сила да достигнат важни граници.
- Ако бабите и дедовците се „посебен предизвик“, најдобро е да започнете со конкретни, едноставни работи: миење шишиња, грижа за детето додека спие, вечерно читање преку видео повик.
- Нема смисла да се троши енергија обидувајќи се да се убеди дедото за филозофијата на одвикнување од доење водена од бебето или бабата за „нежно родителство“. Мала разлика во стиловите, не штети – дури може да придонесе и за отпорноста на детето.
- Можеби звучи чудно, но финансиската компензација не е знак на отуѓување – туку на признание. Кога сите се чувствуваат ценети и видени (емоционално и материјално), полесно е да се фокусираме на детето, отколку на старите рани и борбата за доминација.
Пари за дневни трошоци, покривање на трошоците за гориво, патувања со внуците – ова се малите нешта што можат да направат голема разлика. Понекогаш најмудриот родителски потег е да дозволите некој друг да го држи бебето. Дури и ако тоа значи дека детето ќе јаде сладолед пред ручек.
