Откритието е објавено во понеделникот од американските научници, кои беа изненадени од сознанието дека речиси две третини од сите раси имаат мерливи количини на ДНК од волк.
Не станува збор за генетски остаток од времето кога кучињата првично еволуирале од волци пред околу 20.000 години, туку укажува дека домашните кучиња и дивите волци се вкрстувале во последните неколку илјади години.
Ова не значи дека „волците влегуваат во вашата куќа и го „расипуваат“ вашето домашно милениче“, изјави за Франс прес Логан Кистлер, кустос во Музејот за природна историја Смитсонијан и коавтор на новата студија.
Исто така, се чини дека тоа влијаело врз големината, чувството за мирис, па дури и врз личноста на современите раси на кучиња, велат научниците.
Кучињата и волците можат да имаат заедничко потомство, но се смета дека вкрстувањето е ретко.
„Пред оваа студија, водечката наука сугерираше дека, за да кучето биде куче, не смее да има многу ДНК од волк, ако воопшто смее да има“, изјави главната авторка на студијата Одри Лин од Американскиот музеј на природна историја.
За да дознаат повеќе, тимот анализираше илјадници геноми на кучиња и волци од јавно достапни бази на податоци.
Тие откриле дека повеќе од 64 проценти од современите раси имаат потекло од волк, дури и мала чивава има околу 0,2 проценти.
„Тоа е сосема логично за секој кој има чивава“, се пошегува Лин.
Кучиња со најмногу волчја ДНК
Чешките и сарските волчји кучиња имаат најмногу волчја ДНК, до 40 проценти.
Меѓу расите што најчесто се чуваат како домашни миленици, „најсличен на волк“ бил големиот англо-француски тробоен пес, со околу пет проценти ДНК од волк. Диви кучиња како што се салуките и авганистанските песови, исто така, се рангирале високо.
Иако кучињата со ДНК на волк имаат тенденција да бидат поголеми, тоа не е секогаш случај – на пример, бернандинец.
Истражувањето, исто така, покажа дека 100 проценти од селските кучиња – кои живеат меѓу луѓе, но не се ничии миленици – имаат волчјо потекло.
Кистлер претпоставил дека руралните кучиња, кои имаат повеќе можности да стапат во контакт со волци, би можеле да бидат објаснување за тоа како ДНК на волкот влегува во генетскиот фонд на кучињата.
Женките волци одвоени од својот чопор поради човечки активности, како што е уништувањето на живеалиштата, би можеле да се парат со кучиња скитници, посочи тој.
Пријателски или територијален?
Истражувачите, исто така, ги споредиле своите наоди со описите на личностите на различни раси што ги користат кинолошките клубови.
На расите со малку или без ДНК на волк почесто им се припишуваат особини како што се пријателство, лесна дресура и наклонетост.
Од друга страна, кучињата со повеќе ДНК од волк имале поголема веројатност да бидат сметани за сомничави кон странци, независни, достоинствени или територијални.
Кистлер нагласи дека описите на расата се несовршени и не го предвидуваат однесувањето на поединечно куче.
„Волците еволуирале за специфични живеалишта и услови, додека кучињата биле носени од луѓето во секој агол од населениот свет“, рече тој.
Кучињата едноставно морале да се прилагодат на местата каде што ги носеле луѓето, а „гените на волкот им давале предност во одредени контексти“, објасни тој.
На пример, многу тибетски раси, како што е мекиот Ласа Апсо, го имаат генот ЕПАС1, кој еволуирал за да се прилагоди на големи надморски височини. Тибетските волци го имаат истиот ген.
