Како што се наведува, изненадувачкo изобилство на испарливи елементи е откриено во лунарниот реголит откако астронаутите на Аполо донеле примероци.
Станува збор за фина, карпеста прашина што ја покрива површината на Месечината.
Сончевиот ветер е можен извор на испарливи елементи, но тоа само по себе не може да ги објасни овие нивоа, особено на азот, наведува порталот.
Малите метеорити што ќе ја погодат Месечината би можеле да ја променат и нејзината површина.
Земјината атмосфера е посочена како потенцијален извор, но се претпоставуваше дека тоа би било можно само пред да се развие магнетното поле на нашата планета.
Доколку ова се случи, полето би ги заробило повеќето атмосферски честички.
Нова студија, спроведена од астрофизичари на Универзитетот во Рочестер, ја испита таа претпоставка.
Тимот симулираше две сценарија за да види кое најдобро одговара на податоците.
Едниот е модел на таканаречената „рана Земја“ без магнетно поле и со посилен сончев ветер, а другиот е модел на „модерната Земја“ со силно магнетно поле и послаб сончев ветер.
Сценариото на модерна Земја подобро одговараше на описот, кој, според порталот, претставуваше изненадување.
Сончевиот ветер исфрла наелектризирани честички од атмосферата, испраќајќи ги да се движат по линиите на магнетното поле на планетата.
Магнетосферата на Земјата не е, како што сугерира името, совршена сфера.
Наместо тоа, таа е обликувана повеќе како опашка на комета благодарение на постојаниот притисок на сончевиот ветер. Кога Месечината поминува низ таа опашка, честичките се таложат на површината на Месечината.
Претходните студии сугерираа дека сличен механизам би можел да биде доставување кислород до Месечината, создавање вода, па дури и ‘рѓа.
Нова студија сугерира дека овој процес трае милијарди години, давајќи им на овие испарливи честички доволно време да се акумулираат во лунарниот реголит.
Имајќи предвид дека земјината атмосфера се променила драстично во тој период, на површината на Месечината би можело да се зачува вредна временска капсула со историски податоци.
