Станува збор за трупови сушени на чад кои биле пронајдени извиткани и збрчкани, меѓу нив е и скелет на човек стар повеќе од 9.000 години, според најновата студија објавена во „Зборник на трудови на Австралиската национална академија на науки“.
Археологот Сјао-чун Хунг од Австралискиот национален универзитет во Канбера и други истражувачи во студијата изјавија дека најверојатно станува збор за ловци-собирачи кои живееле во јужна Кина и Југоисточна Азија и островите пред околу 12.000 до 4.000 години, кои имале навика да ги врзуваат јажињата во искривени положби, а потоа полека да ги сушат во чад неколку месеци, пренесува Сајенс њуз.
Како што е наведено, ова продолжено сушење на телото со чад пред погребот е форма на мумификација историски забележана меѓу домородните австралиски општества, па дури и денес во некои делови на Нова Гвинеја.
Се додава дека мумификација сушена со чадење можеби се развила од антички верувања кои се фокусирале на зачувување на телата на предците, Хунг се сомнева дека овие верувања се прошириле низ Јужна Азија, можеби и во Североисточна Азија, откако човечките групи мигрирале од Африка пред околу 60.000 години.
„Фактот дека мумификацијата со чадење се проширила на толку огромна област и опстојувала повеќе од 12.000 години меѓу домородните групи е извонреден“, рече Хунг.
Јужноамериканскиот народ Чинчоро, кој живеел во крајбрежната пустина, развил техники на мумификација пред околу 7.000 години, што вклучувало отстранување на внатрешните органи и мозоците пред телата да бидат оставени во пустината да се исушат.
Се наведува дека употребата на смоли и други супстанции за балсамирање од страна на Египќаните за мумификација на мртвите се појавила пред околу 6.330 години.
Групата на Хунг ги проучувала скелетите на поединци закопани во цврсто свиткани или згрчени позиции на 95 локалитети, многу од нив во Југоисточна Азија, а други на блиските острови, вклучувајќи ги Борнео и Јава.
Во некои случаи, забележани се изгореници на черепот или на други коски.
Истражувачите велат дека неправилно јагленисување на коските и внимателното поставување на претежно недопрените скелети укажуваат на тоа дека луѓето полека ги загревале телата на мртвите над оган што чади, кој ја сушел и мумифицирал кожата на труповите, помагајќи да се спречи распаѓањето на скелетите.
Лабораториските техники за одредување на внатрешната молекуларна структура на коските, применети на 54 скелети од 11 локалитети, дадоа доказ за продолжено загревање на ниски температури.
