Станува збор за трупови исушени од чад кои биле пронајдени свиткани и згрчени, а меѓу нив има и скелет на маж стар повеќе од 9.000 години, велат истражувачите, според најновата студија објавена во „Зборник на трудови на Австралиската национална академија на науки“, пренесува Сајенс њуз.
Археологот Сијао-Чун Хунг од Австралискиот национален универзитет во Канбера и други истражувачи изјавиле во студијата дека најверојатно станува збор за ловци-собирачи кои ги населувале јужниот дел на Кина и Југоисточна Азија и островите пред околу 12.000 до 4.000 години, и кои имале навика да ги врзуваат јажињата во свиткана положба и потоа да ги сушат неколку месеци.
Како што е наведено, продолженото сушење на телото со чад пред погребот е форма на мумификација што е забележана историски кај домородните австралиски општества, па дури и денес во некои делови од Нова Гвинеја.
Во него се додава дека мумификацијата сушена со чадење можеби се развила од древни верувања кои се фокусирале на зачувување на телата на предците, а Хунг се сомнева дека овие верувања се прошириле низ Јужна Азија, а можеби и во Североисточна Азија, откако човечките групи мигрирале од Африка пред околу 60.000 години.
„Фактот дека мумификацијата со чадење се проширила на толку огромна област и опстојувала повеќе од 12.000 години меѓу домородните групи е извонреден“, рече Хунг.
Народот Чинчоро од Јужна Америка, кој живеел во крајбрежната пустина, развил техники на мумификација пред околу 7.000 години, што вклучувало отстранување на внатрешните органи и мозокот пред телата да бидат оставени во пустината да се исушат. Се вели дека употребата на смоли и други супстанции за балсамирање од страна на Египќаните за мумифицирање на мртвите се појавила пред околу 6.330 години.
Групата на Хунг ги проучувала скелетите на поединци закопани во цврсто свиткани или згрчени позиции на 95 локации, многу од нив во Југоисточна Азија, а други на блиските острови, вклучувајќи ги Борнео и Јава.
Во некои случаи, биле забележани изгореници на черепот или други коски. Истражувачите велат дека неправилната јагленисаност на коските и внимателното поставување на претежно недопрените скелети укажуваат на тоа дека луѓето полека ги загревале телата на мртвите над оган, кој ја сушел и мумифицирал кожата на труповите, помагајќи да се спречи распаѓањето на скелетите.
Лабораториските техники за одредување на внатрешната молекуларна структура на коските, применети на 54 скелети од 11 локалитети, обезбедија докази за продолжено загревање на ниски температури.
