Мозокот постојано го лаже нашето сетило за вид. Кога трепкаме, тој ја „пополнува“ сликата за да не ја забележиме темнината неколку милисекунди – живееме во филм што тој самиот го монтира.
Уште еден трик: сеќавањата не се фотографии, туку се реконструираат одново секој пат, па затоа малите детали се менуваат како игра на „глув телефон“.
Сигналите во невроните патуваат со брзина до 400 км/ч, а електричните импулси генерираат доволно електрична енергија за да запалат мала сијалица. Додека спиеме, мозокот е поактивен отколку додека гледаме телевизија – затоа наутро понекогаш имаме решение за некој проблем.
И можеби најбизарно нешто е тоа што мозокот може да генерира халуцинации на мирис или звук само врз основа на меморијата. Во суштина, тој не е само контролен центар, туку неуморен магионичар кој постојано ја менува реалноста без воопшто да забележиме.
