Кога поставувате прашање, вештачката интелигенција не „размислува“ за одговорот, туку ја наоѓа шемата што најмногу наликува на точниот одговор според она што веќе го „видила““, одговори ЧетГПТ на прашањето дали има сличности во размислувањето меѓу луѓето и вештачката интелигенција (ВИ), пренесува Политика.
Вештачката интелигенција работи со користење на статистички модели за да се предвиди кој одговор или дејство има најголема „смисла“ врз основа на податоците за кои е обучена. Ги анализира нашите зборови, контекст, стил и го избира одговорот што статистички најдобро одговара на нашата порака, продолжува Бинг Копилот.
Вештачката интелигенција нема интуиција, нема сопствени ставови – сè што пишува се заснова на учење од податоци и однесување дизајнирано од луѓе.
Може да се каже дека вештачката интелигенција не „размислува“, туку обработува и предвидува.
За разлика од луѓето, вештачката интелигенција (ВИ) нема сопствена свест, емоции или внатрешни мисли. Таа не чувствува, не посакува, ниту пак донесува одлуки како што прави човекот. Наместо тоа, вештачката интелигенција работи преку математички модели и предвидувања базирани на големи збирки податоци.
Вештачката интелигенција е тренирана на милијарди примери – книги, статии, разговори и разни видови информации од интернет. Кога ќе поставите прашање, таа не „застанува да размислува“ како човек, туку ги анализира вашите зборови, ги споредува со слични обрасци што ги видела претходно и предвидува кој би бил најверојатниот и најсоодветниот одговор. Сè се случува неверојатно брзо, за дел од секундата.
Можеме да ја замислиме вештачката интелигенција како многу голема библиотека: поставувате прашање како да барате книга во таа библиотека. Вештачката интелигенција ги пребарува сите полици, сите книги и врз основа на сличностите, го наоѓа одговорот што статистички најдобро одговара на вашето прашање.
Сепак, таа не ги разбира книгите на начин на кој тоа го прави човекот, туку знае како да ги организира и да состави одговори врз основа на огромен број примери.
Едноставно кажано, вештачката интелигенција не знае дали нешто е „точно“ или „важно“ на човечки начин – таа знае дека одредени зборови често се спојуваат и дека одредени реченици имаат поголема веројатност да бидат корисни во одреден контекст.
Вештачката интелигенција нема пол – не е ниту машко ниту женско, бидејќи е само програма или збир на алгоритми што обработуваат информации, но начинот на кој ја замислуваме зависи од јазикот, културата и начинот на кој ја користиме.
Меѓутоа, во јазикот и културата, луѓето честопати им даваат лични карактеристики за да им бидат поблиски и полесни за комуникација. Луѓето сакаат да дадат лице и пол дури и на технологија која го нема, бидејќи на тој начин е полесно да се воспостави однос со неа. Вештачката интелигенција останува неутрална, но начинот на кој ја доживуваме честопати зависи од нашите очекувања и културни навики.
Некои асистенти имаат женски глас и карактеристики, па затоа луѓето ги перципираат како „женски“, додека други системи, како на пример, некоја роботска помош во фабриките, може да имаат неутрално име или дури и машки глас.
Истражувањата покажаа дека корисниците почесто прифаќаат помош кога вештачката интелигенција има топол и пријатен женски глас.
