Ова е она што го открива новото истражување на геолозите, анализирајќи ги морските седименти и релјефни форми на дното на Црвеното Море користејќи сеизмички слики. Под сегашните водни длабочини, пронајдени се дебели слоеви сол и гипс, типични траги на сушење на морето. Овие слоеви се формираат само кога водата испарува, оставајќи го дното покриено со кристали од сол – доказ дека морето тогаш навистина исчезнало.
Ова се случило за време на периодот познат како криза на соленоста на Месинија, кога Средоземното Море речиси целосно пресушило бидејќи тектонските промени го затвориле неговиот премин кон Атлантскиот Океан. Истата судбина го снашла и Црвеното Море, кое тогаш било одвоено од Индискиот Океан со вулкански гребен во близина на денешниот премин Баб ел-Мандаб.
Без прилив на свежа вода и под жешкото сонце, морето испарило, солени пустини го прекриле подрачјето каде што денес пловат бродови.
По десетици илјади години, вулканската и тектонската активност го промениле релјефот. Бариерата што ја спречувала океанската вода да влезе попуштила, а водата од Индискиот Океан навлегла во исушениот слив на Црвеното Море. Научниците веруваат дека оваа поплава била насилна – толку моќна што создала кањон долг повеќе од 300 километри на морското дно.
Целиот процес, од целосно сушење до повторно полнење, се случил во геолошки краток временски период – помалку од 100.000 години.
Што ни кажува ова за Земјата?
Овој драматичен настан покажува колку се динамични климатските и тектонските промени на Земјата.
За научниците, Црвеното Море е природна лабораторија која открива како се формираат океаните и континентите и како промените во морските патишта можат суштински да го променат животот на планетата.
Денес, милиони години подоцна, Црвеното Море не е само симбол на луксуз и туризам, туку и потсетник за моќта на природните сили кои некогаш целосно го избришале, а потоа повторно создале море.
