Денес, мазната кожа за многумина е симбол на уредност, убавина и женственост. Сепак, практиката на отстранување на влакна, иако денес е речиси неопходна, не била секогаш дел од секојдневниот живот на жените.
Дури и на почетокот на 20 век, жените ретко ги бричеле своите тела, влакната на телото не се сметале за непожелни.
Сè почна да се менува со развојот на модната индустрија, менувањето на стиловите на облекување и силното влијание на рекламните кампањи кои создадоа нов идеал – мазна, беспрекорна кожа. Така, нешто сосема природно стана проблем што требаше да се „реши“, пренесува списанието Хенри Форд.
На почетокот на 20 век, пазарот за производи за отстранување влакна кај жените не постоел – тој морал да биде измислен. Пресвртницата се случила во 1915 година. Со порастот на популарноста на фустаните без ракави, пазувите кај жените станале повидливи од кога било.
Компанијата Жилет ја препозна можноста и го лансираше „Милејди деколте“, првиот брич дизајниран за жени. Иако тоа било само препакуван машки брич, маркетиншката кампања била пресудна.
Една реклама во „Харперс Базар“ таа година јасно наведуваше: „Летната облека и модерното танцување го прават отстранувањето на несаканите влакна неопходност.“ Влакната одеднаш станаа „непријатни“, „грди“ и „нехигиенски“.
Маркетинг експертите внимателно ги одбирале зборовите, користејќи термини како „мазнење“ наместо „бричење“ за да ја направат практиката да изгледа порафинирана и женствена.
По пазувите, на ред дојдоа нозете. Како што здолништата стануваа пократки во 1920-тите и 1930-тите, идејата за мазни нозе полека стана мода. Сепак, клучниот момент што го претвори бричењето на нозете од тренд во општоприфатена норма беше Втората светска војна.
Војната речиси го запрела производството на најлонски чорапи, бидејќи материјалите биле пренасочени за воени цели. Жените биле оставени голи, а бидејќи дотерувањето се сметало за патриотска должност за подигнување на моралот, бричењето станало практично решение. За неколку години, отстранувањето на влакната од нозете станало вообичаен ритуал.
Пред појавата на безбедните бричеви, жените преземале големи ризици за мазна кожа. Според музејот Хенри Форд, рецептите за креми за отстранување на влакна често содржеле опасни хемикалии како арсен и жива бромид.
Салоните користеле дури и рендген апарати за трајно отстранување на влакна, што кај некои жени предизвикало чир и канцерогени тумори.
Притисокот не бил само естетски. На почетокот на 20 век, влакната на телото се поврзувале со примитивизам, додека мазната кожа се сметала за знак на повисок еволутивен статус и женственост. Да се биде без влакна стана доказ за „чистота“ и припадност на современото општество.
Така, за само неколку децении, преку паметен маркетинг и комбинација од историски околности, отстранувањето на влакна од непостоечка практика се претвори во несомнен стандард на женственост.
Иако овие норми денеска се доведуваат во прашање, наследството од оваа вековна кампања продолжува да ги обликува секојдневните ритуали на милиони жени низ целиот свет.
