Кога Холанѓаните колонизирале делови од Јужна Африка, тие се обиделе да припитомат зебри, но без многу успех.
Овие своеглави животни тешко се припитомуваат и често ги кинат своите појаси и бегаат. Сепак, можно е да се припитомат поединечни примероци, доволно за да се јаваат, но не и за масовна употреба, пренесува ИФЛ Сајенс.
Иако изгледаат како „коњи со пруги“, зебрите и коњите се разделиле од заеднички предок пред четири до 4,5 милиони години. Средините во кои живееле значително влијаеле врз нивната природа и способност да бидат припитомени.
„За разлика од евроазиските коњи“, објаснува Керол Хол, професорка по коњски науки на Универзитетот Нотингем Трент, „африканските зебри живееле во постабилна средина и биле исклучително прилагодени на услови со многу предатори – лавови, гепарди и хиени“.
Таа додава дека зебрите, како тревопасни животни кои постојано се жртви на напади, развиле исклучително изразен рефлекс на борба и бегство.
„За да преживеат, тие станале многу претпазливи и реагираат брзо – ако некој ги фати, имаат силен удар што може да му скрши вилица на лав. Ваквите реакции ги прават лоши кандидати за припитомување. Покрај тоа, зебрите имаат вроден страв од луѓето и нè избегнуваат секогаш кога можат“, вели таа.
Животните погодни за припитомување мора брзо да созреат, да имаат смирен темперамент и пријателски однос кон луѓето. Поради нивната агресивна природа и силниот инстинкт за бегство, зебрите ги немаат овие квалитети.
„Постојат ретки примери на поединци кои успеале да скротат зебри“, пишува Прајм Стејблс.
Дури и кога би можело целосно да се припитомат, зебрите се многу помали од современите раси коњи, поблиску до големината на пони, па не би биле погодни за јавање или пренос на тежок товар.
Со други зборови, коњите биле совршена комбинација од темперамент, сила и дружељубивост. Зебрите останале она што се – диви, шарени и нескротливи.
