Маж од Франција, кој имал 44 години во 2007 година, водел сосема нормален живот сè додека лекарите не откриле дека има екстремна форма на хидроцефалус, состојба во која мозочното ткиво во голема мера се заменува со цереброспинална течност.
Овој случај претставува зачудувачки пример за биолошко прилагодување и таканаречена функционална редундантност, каде што преостанатото ткиво ја презема улогата на изгубеното. Во овој конкретен случај, тоа се објаснува со способноста на мозокот за невропластичност.
Сличен принцип важи и за органи во пар како што се белите дробови, бубрезите или тестисите. Кога еден ќе се изгуби или ќе престане да функционира, преостанатиот орган може да ја преземе работата на двата и да овозможи нормален живот.
Во други ситуации, модерната медицинска технологија овозможува преживување дури и по губењето на витални органи. На пример, еден млад Американец живеел 555 дена со вештачко срце што го носел во ранец, откако му било отстрането сопственото срце и пред да добие трансплантација.
Постојат и таканаречени случаи на празен граден кош, кај кои хирурзите ги отстрануваат и срцето и белите дробови, а нивните функции ги презема систем за одржување на животот познат како екстракорпорална мембранска оксигенација, или скратено ЕКМО.
Исто така, има забележани примери на луѓе кои живеат без повеќе внатрешни органи истовремено. Кај некои пациенти со рак на желудник мора да се отстранат бројни дигестивни органи, вклучувајќи го целиот желудник, слезината, панкреасот, тенкото и дебелото црево.
Меѓу органите без кои човекот може да живее се жолчното кесе, мочниот меур, тироидната жлезда и слепото црево.
Сè уште не е сосема јасно дали постои ограничување на бројот на органи без кои едно лице би можело да преживее во исто време. Сепак, губењето на повеќе органи одеднаш носи висок ризик од смрт поради масивно крвавење, инфекција или тешка физичка траума.
