Затоа ќе одговориме на оваа пропаганда.
Омаловажувачките изрази што се користат за македонското малцинство во Бугарија, како што се „смешна изјава“, „т.н.“, „ова таканаречено малцинство“… се дел од репертоарот на комунистичкиот режим, кој го негираше не само македонското, туку и присуството на какво било малцинство во Бугарија. Ги негираа и Турците, Романците и Грците. Овие изрази се за внатрешна употреба и треба да им ја втиснат на Бугарите максимата на Тодор Живков – „нема Македонци и не може да има“.
Раскажувањето на Кочева дека Бугарија е членка на ЕУ и дека тоа може да го злоупотреби, брзо се претвора во изигран комунистички потег на префрлање на вината на жртвата – „РСМ ако еден ден влезе во ЕУ… но денес нешто конзистентно ѝ пречи во тоа и тоа е само и само на нејзина штета“. Оваа работа има име и тоа е Бугарија. Бугарија е силата што ја блокира Македонија да влезе во ЕУ. Бугарија стави вето на процесот на пристапување со своето гласање во ЕК. Овде нема невидливи сили, нема самовили и зли духови, има бугарски политичари со нивните имиња, бугарски партии со нивните програми, бугарски институции со нивните резолуции и одлуки, во кои е изложена целата антимакедонска политика на лош сосед. На тезите на Кочева може да верува само некој кој е целосно неупатен во темата.
Што прави Кочева кога не може да го негира присуството на Македонците во Бугарија? Таа се обидува да го минимизира фактот дека тие биле само неколку луѓе. Несоодветно однесување, но во склад со државната политика во Бугарија. А бидејќи не може целосно да ги негира, тогаш може да ги исмева луѓето со македонска самосвест искривувајќи ги како „северномакедонци“. Ова е дозволено во Бугарија. Дури е модерно. Таа се обидува да ги понижи луѓето, да ги прикаже како пониска категорија. Од нејзината „висина“ на нејзиното високо морално воспитување и нејзината професионална положба, може слободно да плука и понижува. За разлика од неа, пак, полицијата не сметаше дека само овие луѓе се целото малцинство и во 2006 година ги повикува 5.760-те членови на ОМО „Илинден“-ПИРИН во полиција, еден по еден, за да им „објасни“ дека е „антибугарска“, „антиуставна“ и „незаконска“ партија, иако ја добила правната битка во Стразбур.
Кој заборавил или не видел комунистички нацизам од ерата на преродбенскиот процес – еве професорке, повелете.
На обидите да се сврти вниманието и на бесрамните лаги, го велиме ова:
Прекршувањата на човековите права на Македонците во Бугарија се утврдени во текот на сите 35 години демократија од страна на почитувани и широко признати меѓународни институции како што се: Европскиот парламент, Судот за човекови права во Стразбур, Обединетите нации, Стејт департментот на САД…
Присуството на луѓе со македонска самосвест во Бугарија го констатирала самата држава Бугарија во сите нејзини пописи од крајот на социјалистичкиот период, без разлика на фалсификатите за бројноста на малцинството.
Ако професорката сè уште ментално престојува во НРБ, добро е да разбере дека 21 век одамна пристигнал, а со тоа и информативната револуција. Цензурирањето на големите медиуми не функционира. Можеби сака, но не може да ги збрише Македонците.
Пресудите на ЕСЧП во корист на македонското малцинство и неговите организации се достапни на интернет, дури и на бугарски јазик, и срамота е да се избегнуваат кога се зборува за Македонците во Бугарија. Овие факти се непроменлива историја.
Населението на Пиринска Македонија памети само едно насилство – тоа на присилната бугаризација. Насилство, затоа што десетици беа убиени, стотици ставени во затвори и логори, илјадници репресирани административно и со други средства. Архивата на Коминтерната е достапна на интернет, а таму ги нема овие „злосторства“ за кои фантазирала Кочева.
Ги нема ниту во документите на Димитров и Сталин. Дневникот на Георги Димитров за периодот 1941-1945 година е објавен во Русија и е слободно достапен на интернет. Нема ништо од тоа што го предлага Кочева. Ништо.
Откриена е архивата на Државната безбедност, а во веќе бројните изданија на comdos.bg повторно нема ништо што ги потврдува нејзините тврдења. Нула.
Откриена е и архивата на БКП. Дури и дел од таа архива е достапна на politburo.archives.bg. И нема ништо такво.
Сепак, има многу други работи. Има документи, како македонските дејци одат и работат преку Коминтерната за ослободување на Македонија во сите и делови. Така се појавил Мајскиот манифест во 1924. Дури и озлогласената резолуција од 1934 година е напишана од тројца Македонци, по еден од Егејска, Вардарска и Пиринска Македонија.
Да се потсетиме на делото на Никола Вапцаров, Антон Попов и нивните другари од Македонскиот литературен кружок, кои се неизбришлив извор за македонската самосвест пред 1944 година. Тука е и случајот со ВМРО Обединена и судскиот процес против нејзините насилници од 1936 година.
Еве еден документ за професорката, од 20 октомври 1944 година, да се потсети што е првото нешто што го прави БКП кога ќе дојде на власт. Не е да создаваш Македонци, туку да ги збуниш!
„Во врска со неточните сфаќања и постапки на македонските претставници во Бугарија, на некои членови на Горноџумајскиот партиски комитет и на некои македонски сопартијци, кои имаат тенденција да создаваат држава во држава и да го свртат џумајскиот регион во територија на Македонија…. ” (https://politburo.archives.bg/…/1944…/805—2–20–1944-)
Нема македонизација. Има Македонци кои ги сакаат своите права. И како такви се бунтуваат и се убиваат, осудуваат, протеруваат. Четите на Герасим Тодоров и Јордан Руичев, групата на Дукимов не можат да се фалсификуваат. Жртвите останаа живи да раскажуваат – Крум Монев (Македонија, моја поддршка), Георги Дукимов (Сеќавања од првото македонско судење), Крастио Енчев (Автобиографија). Потсетуваме и на отпорот во постсталинскиот период – десетици студентски групи кои се борат за Македонците да не бидат асимилирани. Ако има храброст, нека оди Кочева да се сретне со претседателот на Друштвото на репресираните Македонци во Бугарија, жртви на комунистичкиот терор, Стојан Герасимов. Стотици луѓе со име и презиме.
Сократ Маркилов – 17 години затвор,
Крум Монев – 16 години,
Александар Кочев – 6 години и 8 месеци,
Борис Коларов – 10 години,
Иван Јолев – 15 години,
Георги Тадев – 10 години,
Кирил Ружин – 10 години,
Стојан Георгиев – 8 години,
Борис Прегов – 10 години,
Јордан Трендафилов – 14 години,
Марин Маринов – 15 години … Македонци, жртви на комунистичкиот терор во НРБ.
Освоените права, се остварени во пописите во 1946 и 1956 година, како и во пасошите со македонска националност. Ја потсетуваме Кочева дека се обелоденети и документите за нив, а има заповед слободно да ја изразат својата волја и да не ги спречуваат луѓето да се пишуваат дека се Македонци! Тие што се чувствуваат како Бугари исто така го направија тоа слободно, а тоа се десетици илјади луѓе.
Архивот на Државната безбедност е уште понемилосрден кон професорката. Во него од самото создавање се зборува за борбата против македонскиот национализам и се работи на македонското малцинство. Не постои ниту еден збор или реплика за прогонство на некој што се чувствувал како Бугарин.
На оваа тема има и обемна литература, како „ТАБО: Време на страв и страдање – Прогонството на Македонците во Бугарија за време на комунизмот (1944-1989) – Збирка спомени и документи“.
Да не зборуваме дека кога оваа „македонизација“ требаше да се случи овде, да се случи во Грција, Егејска Македонија, македонскиот народ се крена на национална револуција.
Бугарија нема малцински проблем со Република Македонија. Уште една лага. Бугарија има проблем и овој проблем е во официјалните документи – во собраниска декларација од 1990 година, во одлука на Уставниот суд од 2000 година, во судски одлуки, во Декларацијата за добрососедство од 1999 година и конечно овој проблем вришти од страниците на Договорот за пријателство, добрососедство и соработка меѓу Република Бугарија и Република Македонија.
Тука доаѓаме до шовинистичката позиција на Ана Кочева – за неа дел од бугарскиот народ живее во Република Македонија. За неа нема македонски народ.
Но, има на интернет. 21 век ги направи достапни американските архиви и во нив гледаме илјадници Македонци во САД и Канада од крајот на 19 и почетокот на 20 век, регистрирани при влез во земјата, на пописи, во документи, книги, весници. Овој македонски народ, документиран во Северна Америка многу пред појавата на Република Македонија, дали е плод на „македонизацијата“ на владите на САД и Канада? Овие факти се само дел од целата приказна. Македонскиот народ го има денес, го имаше вчера. Човек нека позавиди на самодовербата на оние кои се осмелуваат да кажат за цел народ дали постои или не ( https://marpedia.blogspot.com/2020/08/1900-1949.html).
И конечно доаѓаме до јазикот. Не знаеме дали на оваа професорка ѝ е кажано итоа, но таа лесно може да ја фрли дипломата.
Прво, литературниот македонски јазик, легализиран како таков во 1944 година, нема основа во бугарскиот литературен јазик. Македонскиот литературен јазик има само една основа – живиот македонски јазик. Бугарите, при создавањето на својот литературен јазик во 19 век, го отфрлиле предлогот на Македонците за заеднички литературен јазик на примерот на српскохрватскиот. Професорката мора да знае дека ова се случува со Славејковската библија и немало место за ништо од македонскиот јазик. Од овој момент Бугарија не може да има никакви претензии за македонскиот јазик. Да се присвои сега е политички мотивиран чин кој нема допирна точка со науката. Да беше македонскиот бугарски, ќе направеа некои напори да го зачуваат во Пиринска Македонија како регионален јазик. Ама не, различно е и секој што го слуша сфаќа дека не е бугарско. Не случајно македонскиот јазик во Пиринска Македонија е предмет на бришење, а не на вклучување!
Второ, историјата на македонскиот јазик не е и не може да биде бугарска, од проста причина што овој јазик се зборувал уште пред да дојдат Бугарите на Балканот. Словенскиот говор бил својствен во Македонија од 5-6 век, дури 500 години пред Бугарите да почнат да го користат како јазик на религијата. Бугарите се народ со турски јазик, од сосема друго јазично семејство и нема докази дека се асимилирале во Словени. Да се тврди дека луѓето што зборуваат јазик од семејството на турски јазици се предци на нивниот постар јазик од друго јазично семејство, индоевропскиот, е едноставно смешно.
Можете ли да замислите некој во Франција или Шпанија да каже дека латинскиот јазик е всушност старофранцуски или стар шпански? Светот никогаш не видел такво лудило.
Зошто гледаме такви работи во Бугарија? Прашање за политика.
Се апстрахираме од аристократските семејни игри на Кочева и гледаме во неговото минато. Таа е ќерка на Иван Кочев, исто така професор лингвист, заменик директор на Институтот за бугарски јазик на Бугарската академија на науките во периодот 1978–1988 година. Во Бугарија, со слични семејни врски, секогаш постои сомневање за непотизам за успешна кариера во државните институции, особено кога ќерката работи на истото место како таткото. Иван Кочев е познат по неговото антимакедонско говорење во емисиите на бугарската телевизија, бил агент на државната безбедност, како и по тоа што, според медиумските публикации, ја отпуштил Дина Станишева бидејќи го признала македонскиот јазик како одделен од бугарскиот, т.е. ја спроведуваше живата антимакедонска политика.
Многу, многу повеќе може да се каже, но доста е. Децата на Бугарија мора да ја знаат вистината за прогонот на Македонците за време на тоталитарниот режим. Кога ќе ја знаат вистината, ќе бидат потолерантни, повоздржани и ќе ги почитуваат другите. Обединета Европа беше создадена врз основа на меѓусебно почитување.
За децата на државната безбедност ја имаме следнава препорака – препораките за отрезнување да си ги чуваат само за себе. Нека госпоѓата продолжи да му се насмевнува на животот и покрај лошата дентална хигиена.
А ако требаше да влеземе во нејзините чевли и да ја сумираме нејзината медиумска личност во една реченица, тоа е „простотилак до врат“.
ОМО Илинден Пирин
