„Нашата прва средба оваа година во Софија се совпадна со првите два дена од руската агресија врз Украина и тогаш не беше толку јасно што сме постигнале, но тоа не е толку импресивно. Тоа беше заеднички став до кој дојдовме по неколку мачни години, во една препорака како да се отслика времето на цар Самуил и неговата земја во учебниците на РС Македонија. Акцентот е на тоа дека учебниците треба да се усогласат со доминантниот став во светското средновековие, што се совпаѓа со нашето бугарско толкување на овој историски период. Сепак, тоа не значи ништо. Ова е само предлог до Владата, а кога ќе се спроведе никој не може да каже. Се работи за некој иден период, може да бидат 2-3, но и 10 години“, изјави Димитров за БНТ.
Според него, „последната средба го олади донекаде ентузијазмот“.
„Првиот ден од средбата постигнавме согласност за богомилството, кое што и не е толку голем проблем од аспект на разликите меѓу двете држави. Но, на вториот ден кога требаше да разговараме за суштинската тема-важното прашање за Охридската архиепископија се вративме на зацврстување на позицијата од страна нашите колеги.
За Охридската архиепископија, како и за крајот на првото бугарско кралство и цар Самоил има доволно документи. За Охридската архиепископија има исклучително важни документи кои објаснуваат како и зошто треба да се организира оваа црковна институција. И тука почна враќањето кон една, не особено добра практика од страна на нашите колеги“, вели Димитров.
Тој додаде и дека од бугарска страна нема никаков политички притисок врз комисијата.
„Кога се распадна комунистичкиот систем, ослободената енергија не беше насочена само кон иднината, туку во извесна смисла и кон минатото, за да се утврди оваа прекината врска помеѓу оваа интерпретација, идеолошки насочена интерпретација од комунистичкиот режим“, рече Димитров.
Според него, Република Северна Македонија е типичен пример дека таму сè уште не се случила таа критичка анализа на врската меѓу историјата и политиката.
„Доволно е да се потсетиме дека кога таму беше воспоставена комунистичката власт, немаше професионални историчари, немаше историска наука. Тогаш е создадена една историска рамка на која се работи, но не се излегува од политичката рамка. Ова е исклучително важно прашање затоа што во другите демократски држави од источниот блок сето ова се случи. Во демократските општества, историчарите можат да им се спротивстават на политичарите и можат да бидат независни и да работат критички“, додаде Димитров.
