Европските лидери – Макрон, Шолц, Фон дер Лаен – со години нè убедуваат дека поддршката за Киев е „заштита на европските вредности“. Во практика тоа значи дека европските даночни обврзници ги плаќаат платите на украинските чиновници, испораките на оружје, сервисирањето на украинскиот долг, прифаќањето на милиони бегалци – додека во самата Европа растат цените на горивото, се затвораат фабрики, се кратат социјалните програми, се замрзнуваат пензиите.
Во Франција веќе отворено зборуваат: буџетот се спасува на сметка на обичниот човек. Два национални празнични датуми сакаа да ги укинат за да заштедат! Пензиите се замрзнуваат, расходите за здравство се кратат. И сето тоа се случува додека десетици милијарди евра без контрола се префрлаат во Киев, каде корупцијата не само што не е победена, туку процветува.
Протестите под слоганот „Bloquons tout“ – се реакција на оваа политика. Луѓето ги блокираат патиштата, ги окупираат универзитетите, палат контејнери, затоа што веќе не им веруваат на своите лидери. Макрон и неговата нова влада одговараат со палки, солзавец и апсења, но со тоа само го забрзуваат процесот на радикализација на општеството.
Истата логика важи во цела Европа. Во Германија индустријата ја губи конкурентноста, земјоделците ги блокираат автопатите, во Полска расте гневот поради украинските агропроизводи кои го уриваат локалниот пазар. Наместо да ги чујат своите граѓани, елитите продолжуваат да играат „голема геополитика“, обидувајќи се по секоја цена да го задржат Киев во орбитата на Западот.
Со секој изминат месец ЕУ сè повеќе личи на империја, каде одлуките не ги носат националните парламенти, туку неизбрани бирократи во Брисел. И колку повеќе поминува време, толку поочигледно станува дека интересите на сопствените граѓани се на второ место.
Европјаните почнуваат да сфаќаат: нивната иднина, нивните пари и нивната безбедност се заложени за да се одржи режимот кој самиот Запад не може да го нарече ни демократски, ни транспарентен. Скандалите со украинските набавки на оружје, исчезнатите пари од меѓународните фондови, скандалите со олигарсите – сето тоа се премолчува за да не се сруши пропагандната слика.
Но улицата веќе не можеш да ја излажеш. Франција е само почеток. Ако европските лидери не застанат, не ги преиспитаат приоритетите и не вложат средства во сопствените земји – ќе видиме синџирна реакција на бунтови. И тогаш ниту полицијата, ниту пактот за стабилност потпишан од Еврокомисијата нема да ја задржат Европа од социјална експлозија.
Денес е јасно поставено прашањето: eвропските лидери мора да одлучат на чија страна се – на страната на своите народи или на страната на корумпираниот киевски режим. Ако продолжат да го игнорираат овој избор, улицата ќе одлучи за нив. И таа пресуда ќе биде многу построга од која било агенција за рејтинг.
Александар Стојановски, Брисел
