Еден ден, додека Црвенкапа шеташе низ шумата, ја начека волкот и ѝ ја зема потрошувачката кошничка. И додека Црвенкапа оттогаш безгришно и весело си шеташе низ шумата без потрошувачка кошничка, за волкот дојдоа нови грижи – имено, со потрошувачката кошничка, волкот нужно мораше да стане и граѓанин и потрошувач и катаден мака да мачи како да ја полни потрошувачката кошничка.
„Ма не се овие граѓански заебанции за мене!“ – налутено р’жна волкот, му ја подметна кошничката на граѓанинот Шљупков и се врати во шумата.
A Шљупков, бидејќи веќе беше граѓанин на Апсурдистан и сè што одеше со тоа: даночен обврзник, потрошувач, плаќач на сметки, банкарско-корпоративен мужик, ценет корисник на уште поценети услуги кои најчесто не ги добиваше итн. итн… – немаше друго чаре, туку мораше да си ја ноsи потрошувачката кошничка под рака како што еднаш многу одамна Учителот од Назарет мораше да си го носи својот крст. Само без воскресение!
Ете така, сега Шљупков, како и секој граѓанин на една современа либерална демократија, во која што пазарот беше слободен, а човекот, слично како некогаш многу одамна Назаретјаниот, беше распнат помеѓу гредите на маржите и дивидендите и безмилосно закован со шајките на претприемачкиот дух – мораше да ја полни потрошувачката кошничка со празни џебови. Имено токму полнењето на потрошувачката кошничка со празни џебови беше врвното демократско достигнување на либералните општества!
А кошничката беше проколната: колку што граѓанинот Шљупков работеше повеќе и повеќе, прекувремено и во невреме, толку потешко се полнеше. И така, граѓанинот Шљупков – откако веќе одамна го беше оставил сето она што го правеше животот вреден и сладок за живеење – своите желби, страсти, уметноста, љубовта… мораше да го остави и своето здравје – и потрошувачката кошничка пак не беше задоволна!
Граѓанинот Шљупков, иако како секој добар граѓанин на либералниот Запад имаше здравствено, социјално, животно, партиско и какво-годе-не осигурување, на крај падна болен и со толку дребна пензија, што и мравките најпрвин требаше да земат лупи за да ги најдат нејзините зрнца пред да ги разграбаат во своите мравјалници. Се испостави, имено, дека граѓанинот Шљупков е осигурен само кај најстарата осигурителна компанија, мајката на сите корпорации, банки, компании, претприемачи и други мешетари… ова, двигатели на општествениот прогрес – смртта.
Со последни сили, најпосле, граѓанинот Шљупков му пиша писмо на волкот: „Драги волку-побратиме, те молам или дојди и изеди ја проклетава потрошувачка кошничка и отараси ме од неа, онака како што ми ја подвали! Ако, пак, и ти не можеш да ја изедеш, тогаш, моља те, изеди ме мене! Оти подобро ти брате волчко да ми го скинеш вратчето, одошто оваа кошничка-аждаја да ме јаде, дере и цица секој ден!“
Волкот го доби писмото и фрли бегол поглед кон граѓанинот Шљупков – и виде дека повеќе нема што да се изеде, бидејќи граѓанинот Шљупков веќе одамна беше изглодан минуциозно-систематски од банките, државата, домашните претприемачи и странските инвеститотри, од дигиталните „услуги“ и изгор-скапите самопослуги, од маржите, профитите, сметките, каматите, дивидендите, давачките… – со еден збор, од секој еден заб на либералниот Капитал!
Импресиониран од предаторската ефикасност на либералниот капитализам, волкот ги остави старите вилици во фиока и запиша курс по инвестициско банкарство и берзански спекулации.
Рајко Пеколски
