„(….) Неподносливиот замор од политиката, економијата, општеството, бирократијата и сè друго што ја сочинува државата и нејзиниот „историски процес“ – е водечкиот мотив на дистопискиот роман на македонскиот писател, публицист, есеист и теоретичар на медиумите Томислав Османли „Бродот. Конзархија“, завршена во 2015 година и сега преведена на руски за серијата „Сто словенски романи“.
Дејството на „Брод“ се случува во 2039 година. Нема посебна потреба да се прераскажува неговиот заплет – жанрот на утопија или дистопија ретко вклучува раскажување приказна. Она што го чека читателот е повеќе збир на ситуации кои се случиле во негативната прогноза за човековиот развој нацртана од авторот.
Така, до 2039 година, светот конечно постига конечен консензус за оптималниот политички систем. Идеалната форма на влада е признавањето на „конзархијата“ (од зборот „конзорциум“) – корпоративна моќ на акционерските друштва.
Конзархиското владеење се заснова на целосна контрола врз реалноста, на лишување од реалноста од сè „вообичаено“, „природно“. Овде Османли го поканува читателот на ужаснување од целосниот борбен комплет на модерното стихијно реакционерство: генетски модифицирани рози, исламска глобализација, материјалистички екуменизам, трансхуманизам, спојување на половите во еден голем пол, сексуална слобода изразена во широко распространета пансексуалност, широко распространета зависност од фармацевтски производи и наркотични супстанции. Тоа е крајот на историјата, во која нема социјални, етнички и верски конфликти. Сите противречности овде не беа решени од самите луѓе во демократските граѓански процеси, туку од елитите кои беа водени не од чувството за хуманизам, туку од чисто економски размислувања: Идејата на потрошувачот и креаторот на профит, акционерот, беше огромен чекор напред во развојот на духот на новата заедница. На него се засноваа сета либерализација и надминување на социјалните разлики и сите видови социјална нееднаквост.
Крајната цел на конзарсите е да ја доловат човечката имагинација, да ги лишат своите поданици од можноста дури и да размислуваат за какви било алтернативи на сегашниот светски поредок.
Навистина, имагинацијата е практично отстранета од оваа дистописка иднина. „Бродот“ е целосно изграден од вообичаените места на хуманитарната фикција: летечки скејтборди, хипер-реалистични холограми, облека што ја менува формата и бојата по волја на оној што го носи, смешен волапук наместо жив јазик на комуникација, 6Д кино наместо нормални дво-димензионални филмови (како медиумски историчар Османли, инаку, знае дека киното почна да се движи подалеку од рамниот екран пред сто години и зошто никогаш нема да го напушти). Женските гради овде се биомеханички, способни да ја менуваат формата и големината. Доминантен стил во архитектурата е стилот на вампирот, во кој е изградено модерното Скопје, за рускиот читател, специфичните нови градби на македонскиот главен град можеби потсетуваат на Москва од времето на Лужков.
Оваа противречна слика, која брзо се појави пред неговите очи за само неколку години, на Слободан Савин му остави впечаток дека конзархијата живее во некој вид стрип од втор ред, а понекогаш неговата слика беше поврзана со некаков апсурден куклен театар во неуспешно конструираната сценографија од европски неокласичен, византиско-еклектичен и ретро-декоративен тип со неодреден идентитет, кој од некоја непозната причина беше наречен барок.
…Овој роман неизбежно му поставува на читателот едно исклучително важно прашање: зошто, всушност, ја сметаме објективната, „стварната“ реалност за нешто не само вредно само по себе, туку за некаква највисока вредност? Зошто сме толку отпорни дури и на помислата за објективно добра идеја да го преместиме нашиот ужасен, монструозен, гладен, разурнат од војна свет во озлогласениот Матрикс, каде што ќе бидеме нахранети, наводнувани и згрижени на секој можен начин во замена за компјутерската моќ на нашите тела?
Ако ја имате на ум општата поставка на „Бродот“, можете да дојдете до заклучок дека „реалноста“ е само една од многуте „традиционални“ вредности што никој не може јасно да ги формулира, но за кои вреди да се умре (иако подобро, се разбира, испратете некој друг да умре за нив). Ова е веројатно точно – но само веројатно“.
