Еден ден, Метафизичката управа го прогласи Капиталот за говор. Имено, демократијата е слобода, а слободата е пред сè слобода на пазарот и слобода на говорот. Слободата на пазарот во демократските општества го подразбираше древното право да бидеш продаван, препродаван и распродаван од носителите на Капиталот по пазарна (читај: минимална) цена. Слободата на говорот, пак, подразбираше дека можеш да блебеташ за сè и сешто, сè додека не ја оспоруваш слободата на пазарот.
Одеднаш, Апсурдистан стана страшно тивок.
Шљупков, меѓутоа, сакаше да дознае на кое лингвистичко ниво постои во оваа нова реалност. Бидејќи, имено, ако Капиталот е говор, тогаш работниците се неговите пасуси, реченици, зборови… И така, поднесе претставка до Метафизичката управа, барајќи да му се одговори, кој е тој?
Од Метафизичката управа му беше дадена правно-онтолошка поука дека барањето е несоодветно формулирано: имено, Шљупков постои на две рамништа — возвишеното метафизичко рамниште, каде на ниво на монада лебди беспрекорната идеја за неговото височество, граѓанинот Шљупков, кој е трансцендентален, семпитернен et cetera, et cetera… Или, народски кажано, права срцка! Додека, пак, на нивото на појавниот свет, постои работникот Шљупков од крв и месо како најниска материјална проекција на идеалната граѓанска монада Шљупков — кој, како таков, во говорот на Капиталот е безгласна буква. Или, народски кажано: безгласна буква!
А Друштвото на писателите на Апсусристан, кое секогаш држеше чекор со метафизиката, во согласност со најновиот декрет на Метафизичката управа воведе задолжителна членарина за сите свои членови. И литературата, како и сè друго, мора да молчи и слуша кога Капиталот говори!
Оттогаш, Шљупков мораше да рецитира стихови во илегала.
Рајко Пеколски
