Една недела подоцна, додека руските сили сѐ уште не знаат како да одговорат на ненадејниот напад, главниот командант на украинската армија, генералот Олександр Сирски, рече дека неговите војници контролираат околу 1.000 квадратни километри во областа Курск.
Нападот, се чини, изненади и многу приврзаници на Украина во НАТО и во Европската Унија, а не е познато до кој степен тие биле информирани за акцијата пред офанзивата – и дали воопшто биле информирани.
„Последниве шест-седум дена редовно разговарам со мојот персонал можеби на секои четири или пет часа“, им рече американскиот претседател Џозеф Бајден вчера на новинарите. Украинската офанзива, рече тој, „создава вистинска дилема за (рускиот претседател Владимир) Путин“.
Притиснат да каже повеќе, Бајден само рече: „Тоа е сè што ќе кажам за тоа додека предметот е активен“.
Во Брисел ниту портпаролката на Европската комисија Набила Масрали не сакаше да навлегува во детали, само рече дека „Европската Унија не е вклучена и не го коментира оперативниот развој на настаните на фронтот“.
„Ние целосно го поддржуваме легитимното изразување на природното право на Украина на самоодбрана и напорите за враќање на нејзиниот територијален интегритет и суверенитет, за одбивање и потиснување на нелегалната агресија на Русија“, им рече таа на новинарите.
Целите на Киев не се сосема јасни, вели АП. Некои аналитичари шпекулираат дека упадот има цел да ја зајакне позицијата на Украина во идните мировни преговори, а воените експерти се согласуваат дека оваа акција треба да обезбеди одредено олеснување за исцрпените украински војници, со тоа што ќе ги привлече непријателските војници од фронтот во источна Украина, на нов фронт во самата Русија.
Украинското Министерство за надворешни работи тврди дека целта на операцијата е да се заштити Украина од руските напади со ракети со долг дострел лансирани од Курската област и дека целта на Украина не е да ги зазема окупираните територии, туку да ги заштити животите на своето население.
Министерството тврди дека Русија извршила повеќе од 2.000 напади врз Украина од територијата на Курск, користејќи проектили, топови, гранати, беспилотни летала и пловечки бомби.
Претежно немите и понекогаш контрадикторни реакции на сојузниците на властите во Киев се збунувачки, иако тие се чини дека се согласуваат дека на украинските војници треба да им се дозволи да ја бранат територијата на својата земја дури и ако тоа значи прекугранични напади врз земјата што ги напаѓа.
Полскиот премиер Доналд Туск многу јасно ја поддржа инвазијата на Украина во Русија, иако не бил однапред консултиран за тоа. Според него, руските акции во Украина „содржат карактеристики на геноцид, злосторства против човештвото, а Украина има целосно право да води војна на таков начин што ефикасно ќе ја парализира Русија во нејзините агресивни намери“.
НАТО денеска одби да ги коментира операциите во Курск, но генералниот секретар на Северноатлантската алијанса во заминување, Јенс Столтенберг, редовно вели дека Украина има право според меѓународното право да се брани од агресорите и дека нејзините западни сојузници остануваат во рамките на своите права да му помогнат на Киев да го стори тоа.
Од друга страна, правните експерти се согласуваат со она што во понеделникот го изјави портпаролот на германското Министерство за одбрана Арне Колац – дека „меѓународното право ја овластува земјата што се брани тоа да го прави и од територијата на напаѓачот“.
Сепак, најголемата светска безбедносна организација – НАТО – исто така е изразено неволна да биде вовлечена во каква било поширока војна со Русија, која има огромен и разновиден нуклеарен арсенал, а некои сојузници се противат и на тоа оружјето што го испраќаат во Украина да се користи за напади на руска почва. Пример е Италија, која во понеделникот јасно стави до знаење дека нејзиното оружје не може да се користи за оваа намена.
Украина веќе користи американско оружје за прекугранични напади откако Вашингтон ги редуцираше ограничувањата за тој вид употреба.
Дел од молкот може да потекнува и од фактот што западните сојузници на Украина ветија дека ќе ѝ помогнат да се одбрани, но не и да победи – делумно поради страв од она што може потоа да се случи со Русија и нејзиниот огромен нуклеарен арсенал доколку Путин доживее пораз.
Поранешниот командант на американските сили во Европа, генералот Бен Хоџис, ја критикуваше, како што ја нарече, „политиката на справување со ескалација“ и недостигот од посветеност од западните сојузници да ѝ помогнат на Украина да ја победи Русија.
